geen verwachtingen hebben 1

Voortvloeiend uit het wederzijdse vertrouwen dat er tussen ons was gegroeid, vroeg Alonzo op een keer hoe het zou zijn om te sterven. We spraken over het achterlaten van je lichaam en het binnengaan van het licht van de Christus die hem zo dierbaar was, en er ontstond, dat dacht ik althans, een heel bijzonder contact van hart tot hart. Toen ik die dag de kamer uitliep, was ik van trots vervuld. "Nu heb ik de doorbraak bewerkstelligd," dat ik bij mezelf. Toen ik me de volgende dag naar zijn kamer haastte, stelde ik me al voor hoe fantastisch Alonzo het zou vinden om mij weer te zien. Maar op het moment dat ik binnenkwam wierp hij een enkele blik op me en wendde zich vervolgens van mij af: 'Oh nee!' Alsof ik een een stomp in mijn maag kreeg. Gisteren was hij zo open ten opzichte van de dood. En nu wilde hij er absoluut niets van weten. Mijn aanwezigheid stond voor hem gelijk aan de dood. Gisteren was ik een welkome verlosser. Nu was ik persona non grata en was het mijn taak mijn hart te blijven openstellen bij deze afwerende reactie. Het is mijn taak niet om hem te veranderen, maar om mij niet langer ergens aan vast te klampen. Om mijn verwachtingen, verlangens en projecties onder ogen te zien. Om mijn modellen waaraan ik vasthoudt zich te laten oplossen, één voor één. Om me in plaats van me af te sluiten rond mijn 'ik' dat 'ik' te laten sterven. Stephen Levine Warme groet Jeltje