zelfonderzoek 3

We ervaren enkel en alleen de uitgestrekte stilte van ons wezen, zonder dat we er behoefte aan hebben precies vast te stellen wie dat wezen is. Of misschien is het juister om te zeggen, wat dat wezen is. Het verstand mag dan vertwijfeld grabbelen naar tientallen definities en beperkingen, de ervaring zelf is onbegrensd. En we merken hoe dat kleine verstandje, dat kleine bewustzijn, ronddrijft in die grote uitgestrektheid. Dan komt er een moment waarop je boos bent en plotseling die woede herkent voor wat zij is. Je stelt je ervoor open: 'Wat is boosheid? Hoe voelt dat? Welke rol speelt mijn verstand daarbij?' Je gaat rustig in je stoel zitten, doet je ogen dicht en je begeeft je naar datgene wat je hart blokkeert, in plaats van je ertegen te verweren waardoor het de kans krijgt je automatisch af te houden van een vollediger ervaren van het huidige moment. Als we die woede, die angst, die schuldgevoelens of die twijfel onder ogen zien, merken we hoe onpersoonlijk datgene wat zozeer 'ik' leek eigenlijk is. We merken dat het bewustzijn zijn eigen gang gaat. Dat woede, angst en al die andere gemoedsgesteldheden zo hun eigen impulsen hebben. En we zien dat niet 'ik' het ben die een ander kwaad wil berokkenen, maar dat de gemoedsgesteldheid die we woede noemen van nature agressief van aard is en het voorwerp van haar woede wil vernederen en beledigen. We slaan de denkbeeldige redenaties en argumenten van het bewustzijn gade, het schijngevecht dat ons maar al te vaak snakkend naar adem en alleen heeft achtergelaten en eindelijk beginnen we dan afstand te doen van datgene waaronder we zo geleden hebben. Dan klampen we ons niet langer vast aan de gemoedsgesteldheden die de wijsheid van het hart barricaderen. En opnieuw bloeien liefde en vertrouwen op tussen mensen. Stephen Levine

Warme groet jeltje