jij bent het pad

Als je ziet hoe dwangmatig je reageert op wat er in je geest omgaat, kan het haast niet anders of je moet wel mededogen voelen voor het wezen dat op dat ogenblik zoveel pijn en verdriet heeft. Maar we behandelen onszelf vaak op een manier waaop we iemand anders nooit zouden behandelen. En we denken dat het in orde is dat we onszelf iets dergelijks aandoen, want we hebben geen echte voeling meer met wie we werkelijk zijn. We zijn helemaal vergeten dat wij zelf ook de Waarheid zijn. Dat we dat vergeten zijn veroorzaakt oneindig veel pijn. Als we het erover hebben dat we zoveel verdriet hebben, dan hebben we het daar eigenlijk over. Over het feit dat we geen contact meer hebben met onze oorspronkelijke aard. We hebben onszelf zo verschrikkelijk onderdrukt, zoveel stukken van onszelf beschouwen we als onaanvaardbaar en beangstigend, dat we deze eigenschappen als ze de kop opsteken meteen de kop weer indrukken, en dan krijgen we het gevoel dat die onontwarbare massa onze 'verborgen' identiteit uitmaakt. En omdat die gemoedsgesteldheden zo strijdig zijn met het beeld dat we zo graag van onszelf willen hebben, worden het even zovele spijlen van de kooi waarin we ons bevinden. En elke keer dat we iets in onszelf onderdrukken, wordt die kooi een stukje kleiner. We kweken die onwetendheid juist aan door ervoor te zorgen dat dat bewustzijn niet raakt aan wat onder onze 'afvalberg' ligt. We zijn bang dat onze 'ware aard' zich daar juist bevindt, omdat we niet zien hoe woede, angst of jaloezie ons naar de levende waarheid kunnen toebrengen. Ontdek jezelf. Want jij bent zelf de waarheid en daar kan niemand je heenbrengen behalve jijzelf. Heb je eenmaal ontdekt dat jijzelf het pad bent, dat het hele leven niets anders is dan een weerspiegeling van het bewustzijn, dan biedt elke ervaring die je opdoet een gelegenheid om jezelf uit je gevangenis te bevrijden. Dan begin je te zien dat het leven de gelegenheid biedt om heel te worden, om jezelf open te stellen voor de waarheid. Stephen Levine

Warme groet Jeltje