zelf onderzoek 1

Wij denken dat wij onze gedachten zijn. We noemen onze gedachten 'ik'. Als we die gedachte laten varen, overstijgen we onszelf, overstijgen we wie we denken dat we zijn. Achter het rusteloos bewegen van het verstand ligt de stilte van het Zijn, de stilte die geen naam heeft, geen reputatie, waar niets te beschermen valt. De natuurlijke Geest. Als we de aandacht richten op de gevoelens die er in de kern van ons hart omgaan, bespeuren we elke subtiele beweging van het samentrekken van het verstand, de momentane stagnatie waarvan we denken dat wij het zijn. Elk samentrekken van het verstand, elk gevoel, iedere gedachte wordt ervaren als een schaduw die over het hart heen strijkt; telkens als het verstand de aandacht op zich vestigt, worden we eraan herinnerd dat we datgene wat onze verbondenheid met onze onderliggende aard in de weg staat in alle rust moeten laten varen. Dan wordt elke geestes- en gemoedsgesteldheid die ons daarvoor zoveel angst aanjoeg, waarvan we zo vaak gedacht hebben dat het onze vijand was, een bondgenoot. Elke schommeling in ons hart herinnert ons eraan dat we ons onbekommerd moeten overgeven aan een nog diepere zijnslaag. Als het verstand volledig zichzelf wordt, wordt de stompzinnige compactheid ervan zo duidelijk dat we daardoor herinnerd worden aan de vrijheid die gloeit in ons hart en gaan we ons daarvoor openstellen. Hoe zwaarder de emoties die er loskomen, hoe intenser het eigenbelang en de verwarring zijn, hoe meer deze gemoedsgesteldheden tot leerprocessen kunnen worden die ons eraan herinneren dat we deze pijnlijke (pijnlijk omdat we er bang voor zijn en ons ertegen verzetten) ondoordringbaar lijkende opeenhopingen juist niet zijn. We beseffen dat we juist het Licht zijn dat daarachter straalt. Stephen Levine

warme groet Jeltje