Ik en zijn

We leven zo zelden vanuit onze natuurlijke ruimte dat we zijn gaan geloven dat we zijn wat er in ons brein opkomt. Als er verwarring ontstaat, zitten we midden in één grote wirwar. We verliezen onze natuurlijke ruimte. Als ik beweer dat ik gelukkig, verdrietig, verstandig of eerlijk ben, merk ik dat alles wat ik aan dat begrip 'ik ben' hecht voortdurend aan verandering onderhevig is. Het ene moment zijn we gelukkig, het volgende ogenblik zijn we trots, direct daarna veroordelen we die trots en dan zijn we in de war, vervolgens herinneren we ons weer wie we zijn en direct daarna gaan we weer helemaal op in al die verschillende dingen die we steeds maar weer aan dat 'ik ben' vasthechten. Maar in dit steeds veranderende heelal is er niets dat ik mijzelf kan noemen voor langere tijd, niets waarvan ik kan zeggen dat het de hele waarheid is. In feite hebben we het merendeel van de tijd het gevoel dat we net doen of we iemand anders zijn door net te doen of we überhaupt iets voorstellen. Maar we merken dat als we gewoon zeggen 'ik ben', dat er dan alleen maar ruimte is, alleen maar zijn; dat dit 'ik' niet slaat op iets wat apart staat, op iets buiten onszelf, of zelfs maar op het lichaam of het verstand. Het is een gevoel van tegenwoordigheid, van zijn. Het is het bestaan zelf. Het is het 'Ik' de Kern van iedereen. Het wordt tot iets dat op zichzelf staat, het wordt tot een godsdienstoorlog, als we er iets anders aan vastplakken. Als je zegt 'dit ben ik', gaat het universele van het zijn verloren. Als je zegt 'ik ben deze vreugde, deze angst, dit verstand of dit lichaam', dan wordt de waarheid verbrijzeld zoals bij de kei die de spiegel raakt. Het Ene wordt versplinterd tot veelheid. Stephen Levine

Warme groet Jeltje