Puzzel 1

Wij behandelen onszelf maar al te vaak als een legpuzzel waaraan allerlei stukjes ontbreken. We zitten te kijken naar een volslagen verwrongen en verwarrend beeld dat we zelf hebben geconstrueerd en dat ons helemaal in de war brengt. We kijken naar die puzzel van onszelf en zien alleen de breuken, alleen de oppervlakte, die een gevoel van afgescheidenheid teweegbrengt, waardoor we maar gedeeltelijk deel hebben aan het leven en vragen ons verwonderd af: "Wie ben ik eigenlijk?" Als we ons richten op onze versplinterdheid en ons daarmee identificeren, worden we bang voor onszelf. Maar als we dieper durven gaan, als we ons best doen om deze dingen toe te geven, als we onze verbrokkeldheid en ons verstoppertje spelen laten varen, wordt het totale beeld niet langer verduisterd door de breukvlakken. We dringen door al die beroering die aan de oppervlakte ligt heen en gaan ontdekken dat al die schuldgevoelens, al die angst en die woede, de hele reutemeteut die daar ligt opgeslagen, niet iets is om bang voor te zijn. Wij denken dat al die dingen die we verdrongen hebben staan voor wie we werkelijk zijn. Maar door deze dingen gewoon toe te geven, door ze tot ons bewustzijn te laten doordringen, door ons ervoor te open te stellen met mededogen voor de menselijke situatie waarin we ons bevinden, kunnen we dieper doordringen in datgene wat onder deze schijnbaar solide realiteit ligt. Zolang we bepaalde gedeelten van onszelf ontkennen, kunnen we niet dieper gaan. De meeste mensen zijn bang om geconfronteerd te worden met alle rotzooi die ze braaf hebben weggestopt, omdat ze nog steeds geloven dat ze dat werkelijk zijn. Wij zijn bang voor die verboden gemoedstoestanden die we zo zorgvuldig onder het oppervlak van ons bewustzijn hebben weggestopt om het beeld dat we van onszelf hebben te beschermen. Stephen Levine

Warme groet Jeltje