zelfonderzoek 2

We duwen zoveel weg, we stoppen zoveel dingen zo diep weg, dat we als we die verkramping uiteindelijk laten varen pas merken hoe onze verwachtingen, opvattingen en vooronderstellingen onze ervaringen grotendeels hebben beperkt. Als we de zelfbescherming van het verstand niet langer aanmoedigen, merken we dat we ons bewust worden van alles wat we zo lang hebben onderdrukt. Alles waaraan we ons zo lang vertwijfeld hebben vastgeklampt wordt weer zichtbaar. Maar dat is nu niet zo belangrijk meer. We doen nu niet langer meer ons best om 'iemand of iets van waarde' uit die constant aan verandering onderhevige bewustzijnsstroom te creëren. In plaats daarvan proberen we achter de waarheid te komen. Bij dit zelfonderzoek verdient de ene gemoedsgesteldheid niet de voorkeur boven de andere. Alleen de helderheid waarmee we waarnemen is van belang. Het gaat niet zozeer om wat we zien als wel om hoe duidelijk we het waarnemen. Dan leidt dat zelfonderzoek tot de waarheid. Wie ben ik werkelijk, wie is dit die ik 'ik' noem, wat sterft er eigenlijk? Ben ik deze gedachten? Ben ik dit verstand? Ben ik dit lichaam? Hoe meer we de dingen die in ons verstand omgaan laten bestaan in dit gebied vol helderheid en mededogen, hoe minder we geneigd zijn zo'n vluchtig moment als 'ik' te bestempelen; hoe minder we ons ten onrechte identificeren met dat oppervlakkige 'ik ben dit of dat'; hoe weer we het Bewustzijn zelf gaan ervaren; hoe minder we ons laten afleiden door wat erin omgaat en hoe minder we ons wanhopig vastklampen aan de gevoelens van vreugde die er in ons omgaan. Stephen Levine

Warme groet jeltje