stadia van sterven 4

Men zal hebben opgemerkt dat elk stadium gepaard gaat met minder vastheid, dat de grenzen steeds onbepaalder worden; dat men minder impulsen van buitenaf ontvangt en dat er een steeds toenemend gevoel van onbegrensdheid ontstaat. De dood of het stervensproces schijnt vergezeld te gaan van een gevoel van zich uitbreiden tot buiten de grenzen van het zelf, van een losmaken van de vorm, van een versmelten in het niet nader bepaalbare. Maar stel je nu eens voor dat je je tegen deze losmaking verzet, tegen dit gevoel van het wegsmelten van de grenzen. Stel je eens voor dat je de soliditeit probeert vast te houden, terwijl deze bezig is te versmelten tot vloeibaarheid. Dat je probeert je tegen de vloeibaarheid te verzetten, dat je teruggrijpt naar vastigheid om daarbij alleen maar te ervaren dat je steeds vloeibaarder wordt en dat die vloeibaarheid geleidelijk aan overgaat in het vuurelement. Dat je voelt hoe de lichaamstemperatuur afkoelt en dat je naarmate de warmte meer en meer afneemt, versmelt in de uitgestrekte ruimte van het lucht-element. Dat die energie zich steeds verder uitbreidt en oplost in het bewustzijn zelf. Stel je eens voor dat je je tegen al die dingen te weer stelt, dat je probeert om dit steeds verder voortschrijdende proces tegen te gaan. Als je erin meegaat, als je je er steeds verder voor openstelt, ervaar je een steeds verder voortschrijdende uitdijing, een wegsmelten uit de vastheid, een oplossen in de werkelijkheid die daaraan ten grondslag ligt. Stel je eens voor dat je je probeert vast te klampen aan datgene wat aan het wegsmelten is. Misschien is dat wel wat sommige mensen het vagevuur noemen. Het je op een helse manier verzetten tegen het volgende stadium van ontplooiing, een verzet tegen datgene wat werkelijk aanwezig is. Stephen Levine

Warme groet Jeltje