de woede-fase 1

De woede-fase is een fase waar iedereen wel vertrouwd mee is. Het is een vast onderdeel van de confrontatie met de waarheid, het beangstigende je openstellen voor de werkelijkheid. "Verdomme, het is waar, maar waarom moet het zo pijnlijk zijn?" Je moet woede niet veroordelen, enkel herkennen en ervoor openstaan. Vaak gaan de dingen niet zoals we wel gewenst hadden. Verlangens worden niet bevredigd en uit die frustratie ontstaat woede, angst en spanning. "Waarom moet ik sterven, en die smeerlap van de overkant niet? Hij doet niets aan zijn tuin, hij schreeuwt tegen zijn kinderen, hij belazert de belastingen. Waarom ik dan wel?" En soms is er de woede jegens God. "Hoe kunt U mij dit nu aandoen? Ik heb me toch voorbeeldig gedragen? Ik ga naar de kerk. Ik geef altijd aan de collecte. Ik ben toch een goed mens. Ik ben zelfs actief in een groep voor stervensbegeleiding. Waarom overkomt mij dit? Het is onredelijk." Maar terwijl we tekeergaan tegen God over 'zulke onrechtvaardigheid', hoe vaak danken we hem voor zijn vrijgevigheid die we iedere keer mogen ervaren? Woede is de resultante van dat gevoel van machteloosheid dat er altijd is en op dat moment toegespitst wordt. "Waarom is het zo verdomde moeilijk? Waarom kent het leven zoveel verwarring en frustratie." De machteloze woede van een heel leven. Woede is zo pijnlijk en maakt dat je je zo alleen voelt. Iemand bijstaan die tot razernij is gebracht door de 'oneerlijkheid van alles' vereist innerlijke zachtheid, een toegeven aan je eigen frustraties, het creëren van een open ruimte waarin die razende storm zichzelf kan verliezen. Dat betekent dus werken aan jezelf. Stephen Levine

Lieve warme groet Jeltje