Mama

11-7-2011
Vanmorgen werd ik gebeld door de verpleging van moeder, ze wordt 21 Juli 85, en is zeer fragiel. Al ruim 2 jaar maak ik haar eten klaar omdat ze het gewone eten niet meer weg kan krijgen, ik pureer dus alles en dat gaat in zakjes in de vriezer zodat de verpleging het warm kan maken in de magnetron. Al een poosje zie ik het langzaam achteruit gaan, het lichaam wordt magerder en ze weegt nog maar 45 kilo.
Maar vanmorgen dus dat telefoontje; moeder krijgt het eten niet weg, ook de med. niet, de zuster vond haar ogen wat achter in het hoofd staan, Klinkt raar eigenlijk, maar bij iemand die zo vermagert, lijkt het al snel alsof de ogen dieper gaan liggen, niet verwonderlijk dus. Er is een proces opgang gekomen die niet te stoppen valt, je voelt en ziet het.
Toch zal de huisarts vandaag even langs komen.
lieve groet Jeltje

12-7-2011
Gister is de huisarts langs geweest en vond de toestand zorgelijk, i.v.m. uitdroging en het niet meer kunnen eten.
om 2 uur zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan,naar de huisartsenpost, waar de huisarts al had naartoe gebeld dat we eraan kwamen. Eenmaal binnen werd mama op een bed neer gelegd en werden de bloeddruk en hartslag in de gaten gehouden. ook een naald werd ingebracht om bloed af te nemen en wat tegelijk dienst kon doen als toevoer voor een infuus. Dit alles gebeurde door een verpleegkundige die ons melde dat er een dokter langs zou komen. En dan begint het wachten. Ze sloot haar ogen en wilde graag slapen. haar mond was kurkdroog en daardoor begon ze te hoesten, het leek of de speekselklieren niet goed werkten, ik gaf haar wat water in de mond middels een rietje, het zuigen ging slecht, niet dus. dan maar zo proberen, dat ging redelijk. Een slokje in de mond, wat moeilijk weg geslikt werd. Ik herkende dit. Geen kracht meer om te zuigen, slikken.

Ze vraagt; hoe noemen ze dit nu? is dit een ziekte? Of is dit verval van krachten. De schat, ik voel haar angst, ze zegt; maar daar is toch wel iets aan te doen? Ik wil nog niet dood hoor, en glimlacht. Ik geef haar nog een slokje, wat ze heerlijk vind.
Samen stil zijn,mijn gedachten gaan naar haar leven, toen en nu. En het mag zeker vreemd klinken maar ik genoot van dit moment, proberen mijn liefde haar te laten voelen dat er geen angst hoeft te zijn, ik hoef dan ook niets te doen dan alleen maar er te zijn, geen willen, geen manipulatie, geen dingen willen veranderen, kijken, voelen, ruimte maken voor wat zich afspeelt.

vanmiddag maar even verder schrijven.
Warme groet

12-7-2011
Maar even verder.

Tja, dat wachten is een goede oefening in geduld hebben.
Ondertussen was het half 4.
Oei, schiet het door me heen, mijn werk om 5 uur. Hoe kun je daar nu aan denken, komt er gelijk achteraan. Wonderlijk he, gedachten. Ben nu toch hier, dus gewoon hier blijven. De arts komt binnen en onderzoekt haar, en een formulier wordt ingevuld, ja, alles moet op papier, zucht. Op de vraag of ze gereanimeerd wil worden als er al iets niet goed gaat komt een volmondig; ja natuurlijk. Ik kijk de arts aan en knik dus maar. Het is niet aan te raden weet ik op die leeftijd, brose botten, vaak komt men er niet zonder kleerscheuren vanaf. het is haar beslissing. de arts vertrekt en gaat een opname regelen. Wederom wachten en geef haar wat water. Kwart voor 4 komt er een verpleegkundige die haar komt ophalen en gedrieën gaan we naar de afdeling. Eerst naar toilet en dan op bed. Ik help haar en zie een dametje zoals ik zo vaak zag in het verleden. Mager, eigenlijk niet uit te leggen. Op toilet mag ik haar bibs afvegen, tena broekje omhoog en samen lopen we naar het bed waar ik haar installeer. kleding in de kast enz. Er wordt een infuus aangesloten en weer mogen vragen beantwoorden. Niet 1 keer wordt gevraagd; hoe voelt u zich. Technisch alles keurig in orde hoor. Als de zuster weg is probeer ik contact te krijgen met haar, ik bedoel niet oppervlakkig. ze kijkt me aan en zie tranen opkomen. Voorzichtig neem ik haar in m'n armen en voel hoe moe ze is van alles. Half 5, ik wil naar huis, koffie en naar het werk. Toch blijf ik nog even tot ze ogenschijnlijk wat rustiger is. Geef haar een streel over haar arm en een kus. dag mam, tot later.

13-7-2011
Gister nog veel gebeurd, ze heeft een catheter gekregen en een gastroscopie gehad met een roesje. Uitslag is nu nog niet bekend.
Verder was ze redelijk aanspreekbaar. Toch voelde ik onrust, waar komt dat vandaan? Ze vertelde dat ze niet zenuwachtig was geweest. Ook wilde ze haar gebit weer in, wat ik probeerde, dit lukte gedeeltelijk, bovengebit wilde niet blijven zitten, door het vermageren is dit te groot geworden en valt van boven naar beneden waardoor praten niet mogelijk is. En ze is een ijdeltuit hoor. Maar er is een zekere onrust te bemerken. Haar korte geheugen laat haar ook al een poosje gedeeltelijk in de steek. Wellicht kan het daar door komen. Andere omgeving, andere prikkels. Drinken gaat slecht, ze verslikt zich steeds waardoor ze het benauwd krijgt. opletten dus met melk producten. Dit kan longontsteking veroorzaken. Wat is ze mager die lieverd. Krachten vloeien weg, overal. Hier zie ik het proberen om een lichaam er weer boven op te krijgen. maar de rest, is overgave, niet onnodig vasthouden.

13-7-2011
Een uurtje terug een telefoontje gehad vanuit het ziekenhuis, een dame van de geriatrie. Ze had enkele testjes gedaan met moeder waar ook al uit bleek dat ze verward was, korte geheugen slecht. Mama ws de hele nacht nogal verward en onrustig geweest. Steeds vragen, over wat ze uit het raam zag, de drukte van de hoofdingang, ambu. enz. Ook vannacht verslikte ze zich steeds. Ze gaat naar een ander kamertje waar er minder prikkels zijn zodat ze rustiger kan worden. En ik breng haar strakjes wat fotos en dingetjes van uit haar flatje. Vertrouwde dingetjes. vanwege het steeds verslikken is nu een sonde ingebracht. Sonde voeding dus. Wat klinkt dit allemaal technisch he, zonder gevoel. Is het niet hoor, Maar zoals het er nu naar uitziet zal alleen op het flatje er niet meer inzitten. eerst proberen op te knappen, als dat lukt, lichamelijk. maar verstandelijk is geen terugweg mogelijk. Een bewustzijns verandering die steeds verder gaat. De lieverd. U zult het wel vreemd vinden lieve lezer, maar ik voel geen verdriet.

13-7-2011
vanmiddag even een uurtje bij haar geweest, foto's meegenomen.
Het inbrengen van de sonde is vanmorgen mislukt, die zat letterlijk in het verkeerde keelgat. En ze is verhuist naar een andere kamer waar het uitzicht rustiger is. Toch was ze erg verward door de verhuizing. Ze dacht dat ze weer moest verhuizen en dat al haar spullen nu naar hier moesten mee verhuizen. probeerde daar een beetje rust in te brengen door het duidelijk uit te leggen en het te herhalen. Het woordje verhuizen zit a.h.w. vast in haar drukke hoofd. Deze verwardheid komt door haar lichamelijke gesteldheid. En wordt Delier genoemd.

Een Delier is een plotseling optredende ernstige verwardheid. De mate van verwardheid is het ene moment erger dan het andere. Vaak is de verwardheid maar tijdelijk. Het komt vooral voor bij ouderen. Iemand met een Delier heeft steun en begrip nodig van zijn of haar omgeving.

Hier kunt u nog het een en ander nalezen; http://nhg.artsennet.nl/kenniscentrum/k_voorlichting/NHGpatientenbrieven/NHGpatientenbrief/PBP7a.htm .

Op de foto's reageerde ze heel fijn; mooi zei ze, en lachte. De arts kwam en heeft de sonde opnieuw ingebracht en daarna moesten er eerst röntgen foto's gemaakt worden om te zien of de sonde goed zat. Een heel gedoe eigenlijk voor dit mensje.
Als ik naar mezelf kijk zie ik een innerlijk rustig iemand die toekijkt, ervaart, ziet, getuige is van......geen idee. Spreek wanneer nodig is en handel wanneer nodig is, wat het moment vraagt. Ongelooflijk hoe mooi dat gaat eigenlijk. De liefde daarvoor, een soort inzicht is exact op het juiste moment aanwezig. Voelt heel rustig en wonderlijk.


15-7-2011
Even verder met mijn overdenkingen.
Gister met Antje even bij haar geweest. Wat zie ik; een mensje, zonder kracht, een lichaam wat worstelt, het denken het hoofd dat niet tot overgave kan komen, niet wil. Ze wil naar haar flatje.

Vanmiddag kwam ik bij haar en ze lag onderuit gezakt in de dakpansgewijs opgestapelde kussen, hoofd achterover, zwaar en kort adem halend (rochelen). Je zou denken dat er vocht zit. Wonderlijk dat ik hier van getuige mag zijn. Ik maak haar voorzichtig wakker door zacht over haar arm te strelen en ze doet haar ogen open en kijkt een beetje verbaast. Dag lieverd, zeg ik, wat lig je vreemd. Ik kan een ja verstaan uit haar mummelmondje zonder gebit. Voorzichtig haal ik haar iets naar voren om de kussens wat beter in haar rug te doen. Ik voel allemaal zweet, nat en warm. Ze zweet nooit. Het rochelen gaat door en ik vraag of ze ook even kan hoesten, dit gaat niet, geen kracht. Je bent helemaal op, schiet het door me heen. Een zuster komt binnen en verteld me dat er vanmorgen iets is misgegaan met foto maken van haar slik reflex.
Daartoe moest ze iets van bariumpap door slikken, waar ze zich dus direct in verslikte, dit is in de longen terecht gekomen. Vandaar haar rochelen. Ze heeft het benauwd, en het is dodelijk vermoeiend. Moet je boodschappen halen, vraagt ze. Nee, mam, dat hoeft niet, je ligt immers in het ziekenhuis. We gaan zo meteen fotos maken van de longen om te kijken hoeveel er zit en waar, zegt de verpleegkundige. En dan maar even zien of het lichaam het zelf kan verwijderen. Dat gaat niet zeg ik, daar is geen kracht meer voor, en dan? Als het nodig is kunnen we het schoonspoelen. Wel, ja, alsof je een riool doorspoelt, verdorie.
Ik begrijp ook wel dat hier geprobeerd wordt om een 'leven' te redden. Stoffelijk dan wel te verstaan. Ze weten het niet.
Ze zijn het verplicht, het hoort zo, je mag niet zomaar iemand 'dood' laten gaan. Zie hier een dilemma. Wat is natuurlijk, schaad dit het ziele leven? Voor alles is een tijd, dit is niet hard bedoeld, versta me goed. Mijn betrokkenheid is enorm, daarom juist. Je kunt met het denken heel veel, maar een mens is niet het stoffelijke jasje, de kern kan niet dood. Wellicht klinkt dit vreemd in uw oren. maar het is zo. Wij zijn veel meer dan dat jasje, je gedachten. En dan kom ik op: niet mijn wil maar uw wil. Als ik puur, oprecht naar mijn hart zou luisteren? Laat los, geef het over. Is dat hard, vraag ik me af? Nee dat is Liefde met een grote L.
Dit is iets tegen heug en meug in stand houden. Met allerlei kunst grepen. Ben hier nog niet uit.

15-7-2011
Werd net gebeld door een verpleegkundige.
Het gaat niet goed met ma. Wel longontsteking. Dus antibiotica en tegen de benauwdheid zuurstof. Ga zo er naartoe.
Liefs

15-7-2011
Hoe voelt dat nu, je eigen moeder zo te zien? Eigenlijk weet ik het niet goed te omschrijven, er is weinig of geen emotie, is dat raar? Hoor een kind schaterlachen, daar is het vol van leven. Het is niet dat het gevoelloos is maar anders, vanuit het hart stroomt een liefdevolle warmte, ondersteunend. Misschien is dat de omschrijving. Ze heeft het zo benauwd, en krijgt nu ook zuurstof en antibiotica vanwege de longontsteking. Lief kind. Betrokkenheid is het meer, ze heeft het zwaar. En toch zegt ze, zeer moeilijk te verstaan: als ik eerst maar weer thuis ben. Wat is thuis in deze?

Liefs

16-7-2011
Om half 8 ging de telefoon dat het wenselijk was dat we kwamen, mam was nauwelijks aanspreekbaar en had het echt heel benauwd. daarop mijn zus gebeld. In het kamertje aangekomen was ik even alleen met haar. ze kon niet meer praten, toch wilde ze me iets duidelijk maken toen ze me opmerkte, ze wilde een lepeltje thee. De mond was droog en er zat nog contrast vloeistof op de tong wat wellicht niet lekker voelde. Ze krijgt nu geen vocht meer toegediend, er werd vocht vast gehouden wat ook weer niet wenselijk is. Ze wuifde met haar hand, ziet ze iets? Er is wellicht hulp. Jammer, ik kan het niet zien. Ze leeft wat op en ziet vrij helder de kamer in. Toch zakt ze steeds weg waardoor het lijkt of de ogen breken. Mijn zus komt binnen, wat ze hoort en direct gaan de ogen weer open. Het zuurstofkapje vind ze niet fijn en wil ze weg hebben. longontsteking erbij, ze heeft niets om bij te zetten. hoe het komt.....geen idee. Zend haar rust en liefde toe zodat ze kan slapen. Eventjes maar. Om 12.30 naar huis gegaan, zus is gebleven. straks ik maar weer even.
liefs

17-7-2011
Heb heerlijk geslapen, de telefoon bij het bed. Gisteravond zijn de kleinkinderen allemaal geweest. tranen natuurlijk, soms heel heftig. Ze reageerde daar wel iets op met het aankijken van vooral mijn zoon, hij is bijzonder gevoelig voor dit soort gebeuren, ze probeerde te glimlachen en hem een knipoog te geven, alsof ze hem wilde geruststellen. Ze ligt verder rustig, alleen dat korte,ondiepe,snelle ademhalen is zeer vermoeiend. Verder kan ze niets meer, de schat. zo nu en dan even de ogen open, en met haar ogen kan ze goed iets duiden, praten gaat niet meer. als ik iets vraag, doe ik dit met een korte vraagstelling. B.v. heb je pijn? nee schud ze haar hoofd. Nu is het een harde tante voor zichzelf, maar ik geloof haar. Er was veel liefde en verdriet te voelen in de kamer. niet wegduwen, niet denken het mag niet, groot zijn. laat maar komen. Dan zakt ze weer weg, in een stil zijn, alleen het ademen. Hoe lang kan een hart dat volhouden, denk ik. Het hart en de ademhaling. Straks er naar toe.
Liefs

17-7-2011
Toen ik vanmorgen bij haar kwam was ze ver weg, riep haar, maar er was geen ander teken dan de oppervlakkige, snelle ademhaling en daarmee verbonden een hartklop. Ze was net gewassen en verschoont, dat kost veel energie. Energie die nodig is om nog het hart en de ademhaling op gang te houden, hier stopt de energie vanzelf om het lichaam te laten functioneren, het spreken, het afvoeren van vocht. alle energie blijkt nodig te zijn voor de ademhaling en hart.
In liefde loslaten. De arts heeft een gesprek met ons gehad. De ontsteking stopt niet, ondanks de medicijnen. Het is zelfs erger geworden. Het lichaam kan het niet meer aan. Niet meer meehelpen. Naar aanleiding van dit gesprek en alle mogelijkheden hebben we besloten om de sondevoeding te stoppen omdat dit ook weer energie kost. Er zal enige morfine worden gegeven om te proberen dat ze de druk van een gevoel van stikken tegen te gaan, verlichting geven om over te kunnen gaan. Moeilijk hoor om zulke beslissingen te doen voor een ander. Ze houd het leven vast, weet ik. Wellicht gaat er veel door haar hoofd. Heb geen idee. Het spijt me, vergeef me. uit liefde is dit de beste oplossing. het zou zelfzuchtig zijn om je hier met van alles en nog wat te willen houden uit een gemis. Dit te ervaren,onmacht, is heel bijzonder. Dearts zegt ook; we hebben van alles, we kunnen van alles,maar hier houd het op. Weet je dat ik het eigenlijk fijn vind dat ze eindelijk toegeven dat er op een gegeven moment geen weg terug is om een proces tegen te houden? Nu rest al het mogelijk om mam zo gemakkelijk mogelijk te helpen, fysiek, alles los te laten, over de drempel naar een andere dementie. Wij mogen met liefde loslaten zodat de ziel kan klimmen.
Liefs

17-7-2011
Werd vanmiddag weer gebeld dat het wenselijk was dat ik weer terug kwam. Mijn zus was daar wel. Daar aangekomen was haar ademhaling niet gewoon. ze zat vol. zo nu en stokte het en dan weer heel diep met een rochel. Heb gevraagd of ze het leeg konden zuigen. Maar goed ook, er zat heel veel vocht. Ze was aan het verdrinken, zoals ik dat an wel noem. Daarna was het rustiger. zo nu en dan kee ze me aan alsof wilde ze zeggen; help, wat doen jullie me aan.Maar dat is natuurlijk een eigen inkleuring. toch voelde het zo. Nu is ze rustig, regelmatige ademhaling, oppervlakkig. Door de morfine is ze niet aanspreekbaar. Toch voelt het goed. Dankbaar dat ze een kinderwens hadden en dat ik daar mocht geboren worden. Dit weet ze ook. We gaan de nacht weer in, telefoon mee.
Het rare is; verder voel ik niets, geen verdriet. Neutraal. Het komt onverschillig over denk ik. Maar vanbinnen is dat anders, moeilijk uit te leggen.
Liefs

18-7-2011
Afgelopen nacht had ze rustig geslapen, wel die oppervlakkige ademhaling.
Ik kwam daar vanmorgen om half 11, mijn zus was er al.
Zo te zien zou je zeggen die neemt niets meer waar, maaaaaaar, o, pas op, dit is dus wel zo. het gehoor blijft in tact tot het eind. spreek anders buiten de deur. Pas ook op met geuren, deze zijn vaak zeer sterk waarneembaar, zintuigen worden scherper.
Ik kon dit ook merken aan mam, als ik haar aankeek zag ik haar ogen een fractie van een milimeter bewegen alsof ze iets wou duiden, spreken gaat helemaal niet meer. Een beetje onrustig met de benen... ze lag niet lekker. p zulke momenten kun je heel goed 'voelen' wat er scheelt. Had dan ook 'contact' waar ik wel blij om was omdat dit eerder niet zo was. Wellicht komt dit door het alleen zijn met haar. Zachtjes streelde ik haar wang en voorhoofd, en gaf een kus. Ik houd van je zei ik zacht, laat maar los. Met doffe ogen kijkt ze me aan, en zie een traan in haar ooghoek. Met een zakdoek veeg ik die voorzichtig weg. Samen met de zuster leggen we haar wat opzij zodat de stuit even wat vrij ligt. Maar ja, ze houd niet van opzij liggen en na 20 min. merk ik dat ze wel weer op haar rug wil. We communiceren, zonder woorden. samen, heel intiem. Dus weer op de rug, kussen veranderen enz. Ik zeg haar dat ze maar even moet gaan slapen en meteen gaan de ogen half dicht. de ademhaling wordt iets rustiger maar wel oppervlakkig, zit hoog.
Dit kost energie, Kus haar voorhoofd en zeg welterusten en tot straks.

Liefs

18-7-2011
vanavond leek het of ze redelijk helder was, althans, wat ze duiden wilde. Ze draaide enig zins mee met haar ogen en keek me strak aan ze wilde iets zeggen,nee, niet praten, Hoe vertel je zoiets in woorden wat ik hier bedoel. kan dus niet. Haar hand ging richting hals. Ze houd niet van strakke truitjes met een kol of hoge randjes. Maar er zat niets van die aard. Aha, het zuurstof slangetje zat strak tegen haar hals. Kun je je het voorstellen om niet meer te kunnen spreken omdat dit teveel kracht kost? Als ik mijn verstand er op los laat; heel eng. Zou haar graag in m'n armen willen nemen, Ik voel een niet begrijpen van haar kant, Mijn verstand protesteert, geen voeding, geen vocht meer geven, hier maak ik een probleem. Zal u morgen uitleggen waarom.
Liefs

19-7-2011
Weet u dat het moeilijk is om hart en hoofd op èèn lijn te krijgen?
Het hart laten spreken en het hoofd als dienende factor, we zijn gewend om het andersom te doen. Het is net als achteruit fietsen, je bent gewend om vooruit te fietsen en opeens ga je achteruit fietsen. Wel mijn verstand zegt hoe kun je in hemelsnaam iemand voeding en vocht weigeren/ niet meer geven, dat is toch je reinste moord? Mijn hart zegt; het is je reinste moord om het wel te doen. Hier ligt een verschil dat op èèn lijn moet komen. Maar wat maakt dat verschil? het verstand toch? Het verstand maakt hier een probleem,dit is een illusie. Het gaat in wezen om de ziel, de ziel trekt alle energie terug uit de stoffelijke vorm. De energie kan niet meer alles kracht geven zoals het moeten zijn. Alles concentreert zich op het hart, opdat die kan pompen. In dit geval kan het hart zelf niet meer de kracht opbrengen om het vocht te verwijderen, de longen lopen vol moeder zou verdrinken. Ook de kracht om voeding te verwerken zou schade geven. Zelf zou ze nooit meer kunnen eten of drinken door dat haar slikken niet meer gaat. Spreken ook niet omdat alle zuurstof naar het hart gaat. Dit is de rede van mijn verstand.
Als ik naar mijn hart kijk; waarom het haar juist niet gemakkelijker te maken, lichter, om over te gaan? Het proces is niet omkeerbaar. daar hebben wij de macht niet toe, hoe moeilijk het ook lijkt. Het is de Liefde die dit draagt, Liefde met een grote L. Begrijpt u welke afwegingen je moet maken? Wat er eigenlijk aan mij en mijn zus gevraagd wordt? Mijn hart zegt; Als het Leven dit zo wil, breng ik schade toe aan de ziel die zich terug trekt. En nu lijkt het als of ik iets goed wil praten maar dat is niet zo. Denkt u eens aan een boom in de herfst, Het leven trekt zich terug, de blaadjes vallen af. zou u de boom alles willen geven om het blad eraan te laten zitten, voor uw plezier? Wellicht denkt u; wat een vergelijking. Gelijk heeft u. Toch kunnen we van de natuur leren, ons lichaam behoort daar ook toe. Is niet eeuwig. De kern wel. Het leven zal nooit iets toelaten wat schadelijk zou zijn.

Alle liefs.

19-7-2011
Even tranen, een diep besef hoe vreselijk moeilijk het is om een keuze te maken, dit hakt erin. ervaar hoe dit voelt. We, mijn zus en ik, hebben besloten om mam een morfine pompje te geven waardoor ze zich niet meer bewust is, voelt, wat er gebeurt. Dit i.v.m het dorst hebben of pijn t.a.v. uitval van organen zodat ze langzaam wegglijd. Spiritueel gezien niet helemaal juist omdat het beter is dat de ziel alles ervaart. Menselijk gezien wel. Toch heb ik er vrede mee. Ze is zo lief. Het kan overigens het proces wel versnellen. Een proces wat niet omkeerbaar IS.
Mijn hart zegt; het is goed zoals het is.
We wachten af.
Liefs

20-7-2011
Pompje is dus aangesloten, heb nu ook geen echt contact met haar, wat ik erg jammer en vervelend vindt. Wezenlijk contact is er wel. of verbeeld ik me dat. Nee, denk het niet, laat gewoon de liefde vanuit mij ziel stromen. je ziet het niet, maar het is er wel. Hoe lang houd dit hart het nog vol? Dit was haar bedoeling niet tijdens de opname, verdorie. Ook wil ze absoluut geen euthanasie. Maar dingen nalaten is passieve euthanasie, maar het kan niet anders. vergeef me lieverd.

21-7-2011
Gistermiddag is mam zachtjes weggegleden. Om 13.00 werd haar laatste adem uit geblazen . Toch hebben we ruim 10 minuten gewacht voor dat we op de bel drukten. Dit heilige moment,voor mij, wilde ik me niet laten ontnemen door veel lawaai en gepraat. Mijn zus was aanwezig en mijn jongste dochter Antje. Rustig natuurlijk vanwege de morfine pomp die omhoog was gezet. Ook de zuurstof was af gezet. Toen ik daar om 11 uur kwam lag ze rustig op haar zij. de ademhaling was al in de fase van een zoals dat genoemd wordt; Cheyne-Stokes-ademhaling.
Hier enige info; http://nl.wikipedia.org/wiki/Cheyne-Stokes-ademhaling

Zachtjes streelde ik haar hoofd, Haar hand in de mijne. Aanraken leek me belangrijk. Geen idee waarom, maar het ging vanzelf. Niets zeggen, rust en gewoon aanwezig zijn. Tot de laatste adem werd uitgeblazen en ik na ongeveer 3 min. zag dat ook het hart niet mee klopte, gevoeld. Een wonderlijk gebeuren. en zo hebben mijn zus en ik met elk een hand in onze hand ruim 10 min gezeten.
Na het afleggen heb ik in gedachten bedankt voor de hulp, die er altijd is. Een liefdevol, warm gevoel overviel me op dat moment. Er wordt voor je gezorgd.
Liefs

23-7-2011
Wilde nog even door borrelen over wat er gebeurt, wat ik zag en voelde.
Dit zal wellicht voor ieder anders zijn, maar altijd een heilig moment.

Op het moment van totale stilte, geen ademhaling meer en geen hartslag, wordt er een jasje uitgedaan, is leeg. Geen denken, geen pijn, een leeg hulsje zonder energie wat ik zie,alle kenmerken van moeder zijn weg, lachen, oogopslag. Het uiterlijk kan ik mam noemen, omdat je daaraan gewent bent. Maar dat is ze niet. Vraag me af wat er wel meegenomen wordt. Wellicht datgene wat liefde genoemd wordt, wat er op neer komt dat praten over liefde heel iets anders is dan de liefde laten spreken. Zij spreekt niet met woorden, maar met inzicht in ons hart. voor mijn gevoel neem je dat mee. En natuurlijk wat geven haar geliefden haar mee. Is dit iets wat haar verdriet doet, bedoel met haar de ziel, dan zal ze proberen zo dicht mogelijk bij de aarde sfeer te blijven om te helpen. Dit trekt aan, verdriet, haar missen enz. Maar missen is naar mijn gevoel een egoistisch iets. Wat mis je dan vraag ik me af. Nee ik mis haar niet, wellicht een klein poosje het niet meer hoeven boodschappen halen, eten pureren, plantjes water geven, de bezigheden dus. Voor mijn zus zal dat veel meer zijn, die kwam daar ongeveer 4x in de week. Ik 1 x per 2 weken. Al 2 jaar bewust niet elke week. Wel wanneer als ik me ' geroepen' voelde om even een kijkje te nemen. Er was geen intimiteit, Soms dacht ik, ja, maar dan alleen als ik over de Bijbel of God begon, daarin begreep ik haar wel, maar zij mij niet, wat ik dus ook niet probeerde.

Toch heel fijn; het hand vasthouden, het aankijken van het gezicht, het stil vallen van de ademhaling, en als laatste de harteklop, wat ik kon zien in de hals. Een warme deken die erom heen viel. Het losmaken van de overige lichamen is begonnen. meestal geven we 3 dagen de tijd,mam heeft 5 dagen. Dinsdag 26 Juli wordt ze begraven.

Is het toeval? Mama is op dezelfde dag over gegaan als papa. En 1 dag voor haar 85 geboortedag.
lieve groeten Jeltje