sterven voor het sterven, Paul ferrini.

STERVEN VOOR HET STERVEN Ik heb gezegd dat je het koninkrijk der hemelen pas kunt binnentreden als je sterft en herboren wordt. Niemand komt hier naar de aarde zonder te lijden onder de pijn van het verlies. Elke identiteit die je aanneemt wordt je als de tijd daar is weer ontnomen. Iedereen van wie je houdt, gaat dood. Dat is slechts een kwestie van tijd. En het is slechts een kwestie van tijd voordat ook jij je lichaam en de wereld achter je laat. Paul Ferrini Ja, het ego moet sterven, alles waar het ego vol mee zit moet sterven pas dan kan het ware Koninkrijk in jou opstaan. Dat Koninkrijk is Eeuwig en kun je nooit meer kwijtraken als die Opstanding plaatsgevonden heeft. En de laatste kolom hieronder: Elke gewijde leer spoort je aan je niet te hechten aan wereldse zaken, omdat die niet blijvend zijn. Toch raak je er desondanks aan gehecht. Dat hoort bij het ontwaken, bij het bewustwordingsproces: gehecht raken en loslaten, in je armen sluiten en loslaten. Zo verdiept de liefde zich en ontstaat er wijsheid. Je zult in de loop van je leven vaak een kleine dood sterven. Je zult vele keren de armen die je ooit getroost hebben, los moeten laten en alleen een onzekere toekomst tegemoet gaan. Elke keer dat dat het geval is, komen je angsten omhoog en moet je daardoorheen. Paul Ferrini Helemaal waar, erdoorheen gaan daar gaat het om, dat is zo kostbaar, want zo kun je diamant in jezelf vrijmaken je Essentie, zo mag waarlijk een doorleefd begrip vrijkomen over alles dat is. Ja, zo kan de Liefde op aarde komen die niet van de aarde is. lieve warme groet Kagib

Warme groet. Met dank aan Karel Gibbels

Het lichaam, Paul Ferrini.

HET LICHAAM Het is zowel een voorrecht als een uitdaging om in een lichaam te verkeren. Dankzij de kansen die het lichaam je geeft, leer je heel veel lessen. Toch moet je niet vergeten dat alles wat het lichaam voor je doen kan, ooit ongedaan gemaakt wordt. De geneugten van eten, drinken, seks, slaap, vermaak, wat hebben die nog te betekenen als het lichaam er niet meer is? Je lichaam aanbidden is even nutteloos als het met minachting behandelen. Het lichaam is een middel. Het is een vervoermiddel waarmee je ervaringen kunt opdoen. Het heeft een doel. Het is een leermiddel. Spring er alsjeblieft niet respectloos of achteloos mee om. Maak het alsjeblieft niet tot een god die je aanbidt. Maak het niet belangrijker of onbelangrijker dan het is. Als je van je lichaam geniet en ervoor zorgt, kan het je beter van dienst zijn. Maar geen enkel lichaam is perfect. Elk lichaam gaat op den duur ten onder. Lichamen zijn niet bedoeld om eeuwig mee te gaan. Je staat niet voor de uitdaging om eeuwig te leven in je stoffelijke lichaam. Je uitdaging is dat je je aan je bestaan overgeeft, opdat het zich mag verheffen en door genade geleid mag worden. Dán wordt je een instrument voor de verlossing, voor jezelf en voor anderen. Paul Ferrini

warme groet Jeltje

als je gaat sterven, Hans Stolp

Als je gaat sterven Als je gaat sterven, kijk dan terug op het leven dat achter je ligt. Herinner je de momenten waarin je een stille hulp voelde en waarin je ervaren mocht dat je geleid en gedragen werd. Ook nu zul je die stille kracht mogen ervaren: zij draagt je straks vol liefde, zacht en teder, het nieuwe leven binnen. Als je gaat sterven, wees dan niet bang voor al die gevoelens die in jezelf naar boven komen en durf ze uit te spreken. Je ziel wil zich immers van oude ballast bevrijden om zich voor te bereiden op de grote reis die spoedig gaat beginnen. Als je gaat sterven, kijk dan met dankbaarheid terug op alles wat je aan het leven leren mocht. Volmaakt was je niet, en natuurlijk maakte je vele fouten. Maar het enige dat nu telt is wat je van dat alles geleerd hebt en of je een beetje milder, een beetje liefdevoller geworden bent. Veroordeel jezelf niet, maar wees dankbaar dat je groeien mocht aan het leven. Als je gaat sterven, laat al het donker los en hul je in het gewaad van de liefde. De liefde is jouw gids, zij draagt je straks naar huis en zij beschermt je onderweg. Vertrouw je toe aan de liefde, zoek naar de bron ervan in je hart en hul je in haar warmte. Als je gaat sterven, verheug je dan op de ontmoeting met al degenen die jou zijn voorgegaan en je opwachten bij de grens. Verheug je op de ontmoeting met je engel die je nu van aangezicht tot aangezicht zult mogen zien. Verheug je op Boeddha, op Christus of wie jou ook maar lief en dierbaar is: zij wachten je vol liefde op. En als je gaat sterven, weet dan dat onze liefde met je meegaat. Want liefde kent geen begrenzing, zij is eeuwig en overal. Daarom blijven wij met jou in liefde verbonden, ook als jij op weg gaat en wij hier achterblijven. Als je gaat sterven, voel dan de liefde die je draagt. Vertrouw je aan haar toe en laat je door haar leiden. Want alleen zij, en zij alleen, is een betrouwbare gids. Hans Stolp "The Angel of Death" Evelin de Morgan

Op de grens; Hans Stolp.

'Op de grens van leven en dood' Kinderen weten het nog, onbewust: dat de dood geen einde is, maar een overgang naar de wereld van God. Zij spreken daarover in hun eigen taal: “Straks, als ik een engel ben” of: ‘Als ik straks bij oma ben”. Ook kinderen die niet gelovig werden opgevoed, dragen dat onbewuste weten met zich mee en vertellen daarover in de taal van het symbool. Mensen die een BDE (bijna-dood-ervaring) kregen, weten het ook: de dood is geen einde, alleen maar de overgang naar een wereld van Licht. Zij hebben die wereld zelf mogen zien, en daarom hebben zij hun angst voor de dood voorgoed verloren. Andere mensen vertellen dat zij hun geliefde hebben gezien na het overlijden: plotseling stond hij of zij zo maar in de kamer, vaak in een stralend licht. Al deze ervaringen plaatsen ons opnieuw voor de vraag: wat is de dood eigenlijk, wat gebeurt er als wij sterven? De oude, spirituele christelijke traditie heeft een duidelijk antwoord op die vraag en beschrijft de reis waaraan de stervende begint als een reis in zeven stappen. Die reis begint bij het sterven, en eindigt bij onze intrede in de stralende Lichtwereld. In onze tijd begint deze oude, spirituele kennis velen van ons weer te inspireren en te helpen bij het zoeken naar ons eigen antwoord op die grote levensvragen van leven en dood. De zeven stappen naar de Lichtwereld: Wat gebeurt er als een mens sterft? Wat is de weg die dan begint, een weg die de gestorvene door de verschillende geestelijke werelden tot in de Lichtwereld brengt? De oude christelijke traditie vertelt, dat de gestorvene zeven stappen zet op die weg en elke stap brengt zijn eigen opgaven én geschenken met zich mee. 1. Het uitzicht op de overkant. 2. Het verbreken van het zilveren koord. 3. De eerste terugblik op het zojuist voltooide leven. 4. De doorgang door het Kamaloka of vagevuur. 5. Het opstellen van een levensplan voor het volgende leven. 6. De intrede in de Lichtwereld. 7. Leven en werken in de Lichtwereld. Bezinning op de reis die onze gestorven geliefden maken – en die wij ook zelf eens zullen gaan maken -, kan ons troost geven en kan ons helpen om de blijvende verbinding met de gestorvenen te ervaren. Daarbij is het zo, dat wij onze geliefde gestorvenen kunnen helpen en bijstaan op hun reis: zij hebben ook daar onze liefde en hulp nodig. En omgekeerd zullen onze geliefden vanuit hun nieuwe leven aan ‘de overkant’ ook ons bijstaan bij onze weg door dit leven op aarde. Het is boeiend om te zien, dat wat de oude spirituele christelijke traditie vertelt, ook verteld wordt door andere tradities, zij het met andere woorden en benamingen. Maar in grote lijnen gezien blijkt het inzicht in het ‘leven voorbij de dood’ universeel te zijn.` Hans Stolp

dansen met herinneringen.

Dansen met Herinneringen John zou er alles voor geven om de liefde van zijn leven nog één keer te kunnen zien. Opeens wordt zijn wens op onverklaarbare wijze werkelijkheid: Mary, de vrouw van wie hij jaren geleden voor eeuwig afscheid had moeten nemen, is terug in zijn leven. Maar hoe? En vooral: waarom? Al snel komt John tot een pijnlijke ontdekking: Mary zit in de problemen. In een race tegen de klok moet hij antwoord zien te vinden op de vragen die alles met elkaar verbinden. Kan hij Mary helpen? Is het allemaal echt? En wie is toch die geheimzinnige Tucker, die alles in werking heeft gezet? Op zoek naar zichzelf en de waarheid raakt John verwikkeld in een bijzonder avontuur, waarin liefde en opoffering voor hem een nieuwe betekenis krijgen. Mét zijn Mary. Voorgoed. Of toch niet? Dansen met Herinneringen is de roman die ik schreef voor mijn vader, om hem te helpen bij het verwerken van het verlies van mijn moeder. In dit boek stuur ik ze nog éénmaal samen op avontuur, om hen in staat te stellen afscheid te nemen op de manier die het leven hen niet toestond. Productbeschrijving John zou er alles voor geven om de liefde van zijn leven nog één keer te kunnen zien. Opeens wordt zijn wens op onverklaarbare wijze werkelijkheid: Mary, de vrouw van wie hij jaren geleden voor eeuwig afscheid had moeten nemen, is terug in zijn leven. Maar hoe? En vooral: waarom? Al snel komt John tot een pijnlijke ontdekking: Mary zit in de problemen. In een race tegen de klok moet hij antwoord zien te vinden op de vragen die alles met elkaar verbinden. Kan hij Mary helpen? Is het allemaal echt? En wie is toch die geheimzinnige Tucker, die alles in werking heeft gezet? Op zoek naar zichzelf en de waarheid raakt John verwikkeld in een bijzonder avontuur, waarin liefde en opoffering voor hem een nieuwe betekenis krijgen. Mét zijn Mary. Voorgoed. Of toch niet?

Warme groet.

Dood en leven, de zin van het Leven

lieve jij, Ja, dood en leven, de zin van het leven. En wat dan hierna? Wat is de betekenis van het hier zijn als we hier toch weer weg moeten gaan? Dat heb ik in deze tekst wat verder uitgewerkt. lieve zonnetjesgroet Kagib HERINNERINGEN Onze laatste rustplaats, eindigend op de begraafplaats. Maar meer en meer worden we verast. Zijn we door de dood verrast? We verhuizen naar een andere plaats van bestemming. De as blijft achter in een urn. De as blijft achter voor hen die achter bliijven. Vasthoudend aan de herinnering, hoe de dierbare was voor hij of zij wegging. Deze herinnering houdt vast, waardoor we niet verder kunnen of willen gaan. Slechts terug willen draaien het bestaan. Een intens verdriet, maar ook dierbare herinneringen, voor hij of zij die men achter liet. Er zijn foto's, tekstjes opgeschreven, uit liefde, vol liefde, door hen die achter bleven. Onverwelkbare bloemenpracht. En zo wordt er nog heel veel aan de overledene gedacht. Er is een gemis. Een verlangen dat alles anders is. Alles anders zou zijn, soms een niet te dragen pijn. En stil staat daar de urn, de steen onbeweeglijk. Er komt niemand terug, ze zijn meegenomen door de wind. En het leven gaat door, hier, maar ook daar. Want het Plan van God is nog lang niet klaar. Niemand is uit het leven gestapt, ze zijn slechts uit hun jasje gestapt. En de wind waait. En de bladeren laten los, worden weer een met de aarde. Waaruit zich eens de eerste boom openbaarde. Uit deze overgave ontstaat ooit weer eens heel bos. Rust in vrede, staat op elke steen. Maar wie heeft de vrede gevonden. Wie heeft de vrede binnenin gevonden? Wiens ziel is niet ten diepste geschonden. Voor ieder van ons, is vroeg of laat een plaats bereid. Maar wie is er op dat moment werkelijk bereid? Wie voelt dan diep van binnen, ja het is werkelijk mijn tijd? De tijd om naar een andere wereld te gaan. Ten diepste doorgrond hebbende het bestaan. Wie is dan werkelijk klaar om te gaan? Rust zacht, dierbare mens. Maar alles zal anders zijn dan je verwacht. Kagib

warme groet Jeltje

de dood en het ego afsluiting.

afsluiting Wacht de gelegenheid niet af, want de wereld is de gelegenheid, we zitten er al in. De wereld is een gelegenheid om te ontdekken. Het lijkt tegenstrijdig; tijd is de gelegenheid het eeuwige te ontdekken, het lichaam is de gelegenheid het niet lichamelijke te ontdekken, materie is de gelegenheid bewustzijn te ontdekken. Het hele bestaan is een gelegenheid. Woede is de gelegenheid compassie te ontdekken, hebzucht is de gelegenheid te leren delen, en de dood is de gelegenheid het ego binnen te gaan en te zien of het ik er is, of het ik er niet is. Als het ik er is, dan is de dood misschien mogelijk. Maar als je voor jezelf ontdekt dat 'het ik er niet is' dat er vanbinnen pure leegheid is, dat er niemand is - als je dat niemand zijn vanbinnen kunt ervaren, waar is dan de dood? Wat is dan de dood? Wie kan er dan sterven? Als je weet hoe te leven weet je alles over het leven en over de dood. Het gaat om dat je leeft echt leeft. Maar de zogenaamde religieuze mensen hebben je geleerd niet te leven. Zij zijn de scheppers van de dood. Ze hebben de dood op een heel indirecte manier geschapen, want ze hebben je zo bang gemaakt om te leven. Alles is verkeerd. Het leven is verkeerd, de wereld is verkeerd, het lichaam is verkeerd, liefde is verkeerd. Relatie is verkeerd, van iets genieten is verkeerd. Ze hebben gemaakt dat je je over alles zo schuldig voelt, over alles zo veroordelend bent, dat je niet kunt leven. En als je niet kunt leven, wat blijft er dan over? De afwezigheid, de afwezigheid van het leven en dat is de dood. En dan zit je in angst, zit je in angst voor iets wat er niet is, wat je eigen schepping is. Maar je kunt de schoonheid van de dood enkel kennen, als je de schoonheid van het leven kent. Het leven bereidt je voor op de dood. Maar mensen leven helemaal niet; ze zijn op alle mogelijke manieren belemmerd om te leven. De dood is een leugen. Je eindigt er niet mee, je maakt enkel een wending. Je gaat verder op een andere weg. Je verdwijnt van deze weg en verschijnt op een andere weg. Leer te leven zo zul je kunnen sterven, alles over geven. Osho

Warme groet Jeltje

de dood en het ego 3

de dood en het ego 3 Dit is het wonder van bewust Zijn, dit is iets om niet te missen. De mensen die het mislopen hebben helemaal niet geleefd. En het leven in zo'n intensiteit te kennen, in zo'n extase, is te weten dat er geen dood is. Het leven niet kennen, creëert de dood; onwetendheid over het leven creëert de dood. Het leven kennen is weten dat er geen dood is, er nooit geweest is. Niemand is ooit gestorven en niemand gaat ooit dood. Doodgaan is onmogelijk vanuit de pure aard der dingen - alleen het leven bestaat. Ja het leven blijft maar van vorm veranderen; de ene dag ben je dit, een andere dag ben je iets anders. Waar is het kind gebleven dat je eens was? Het kind is onschuldig dat is de kern. De jeugd loopt over van energie, dat is daar de kern van. En de oude mens heeft alles gezien, alles geleefd, alles gekend; wijsheid is ontstaan, dat is de kern. Maar zijn wijsheid bevat iets van zijn jeugd; het is ook overvloedig, het is stralend, het is vibrerend, het is kloppend, het is levend. En het heeft ook iets van het kind; het is onschuldig. Als de oude mens niet ook jong is, is hij alleen ouder geworden, dan is hij niet oud. Hij is in de tijd gegroeid, in leeftijd, maar hij is niet volwassen. Hij is het misgelopen. Als de oude mens niet onschuldig is als het kind, als zijn ogen niet die kristallen helderheid van onschuld laten zien, dan heeft hij nog niet geleefd. Als je totaal leeft, verdwijnen sluwheid en slimheid, en ontstaat vertrouwen. Dit zijn de criteria om te weten of iemand heeft geleefd of niet. Het kind sterft nooit, maar heeft enkel een metamorfose ondergaan. De jeugd sterft nooit, er is alleen weer een nieuwe mutatie. En denk je dat de oude mens sterft? Ja, het lichaam verdwijnt want het heeft zijn doel gediend, maar het bewustzijn zet de reis voort. Mensen die nog niet ontwaakt zijn, sterven ook niet. Zij moeten steeds weer in een of andere verschijningsvorm terugkomen, want de enige mogelijkheid om ontwaakt te zijn is dmv verschijningsvormen. De wereld is een samenhang om ontwaakt te worden, een gelegenheid. Osho

Warme groet Jeltje

de dood en het ego 2

de dood en het ego 2 Hoe kunnen we het ego kennen? Breng wat meer gewaarzijn naar je bestaan. Iedere handeling moet minder automatisch gedaan worden dan je tot nu toe gedaan hebt, en je beschikt over de sleutel. Als je loopt, loop dan niet als een robot. Ga niet lopen zoals je altijd gelopen hebt, doe het niet mechanisch. Breng er wat gewaarzijn naar toe, vertraag, zorg dat iedere stap in vol bewustzijn genomen wordt. Probeer het met eenvoudige handelingen. Er wordt niet van je verwacht geweldige dingen te doen. Eten, een bad nemen, zwemmen, lopen, spreken, luisteren, eten koken, kleding wassen - ontdoe de processen van hun automatische handelingen. Ego is de staat van volslagen onbewustheid. De mind heeft bezit genomen van je hele wezen; het heeft zich als een kwaadaardig gezwel helemaal over je uitgespreid, niets is erbuiten gelaten. Het ego is het kwaadaardige gezwel van het innerlijk, het kwaadaardige gezwel van de ziel. De enige remedie is wel bewustzijn, bewust Zijn. Dan ga je een paar terreinen op de mind terugwinnen. En het proces is moeilijk maar opbeurend, het proces is moeilijk maar betoverend, het proces is moeilijk maar opbeurend, het proces is moeilijk maar uitdagend, opwindend. Het brengt een nieuwe vreugde in je leven. Wanneer je terrein terugwint van de robot, van de mind, zal je verbaasd zijn dat je een totaal nieuw mens wordt, dat je wezen verjongd is, dat dit een nieuwe geboorte is. Je zult verbaasd zijn dat je ogen meer zien, je oren meer horen, je handen meer aanraken, je lichaam meer voelt, je hart meer liefheeft - alles wordt meer. En niet alleen meer in de betekenis van hoeveelheid, maar ook in de betekenis van kwaliteit. Je ziet alles intenser voelt alles intenser. Meer en meer een ware verbondenheid met het bestaan. En hoe meer terreinen worden teruggewonnen, des te meer en meer je leven bewustzijnsverruimend wordt en kleurrijk. Dan ben je een regenboog - het hele spectrum, alle muzieknoten. Je leven wordt rijker, veelzijdig, heeft diepte. Je bent je aan het ontplooien. Osho

Warme groet Jeltje

de dood en het ego 1

de dood 1 Het eerste om over de dood te weten is dat de dood een leugen is. De dood bestaat niet; het is een van de meest bedrieglijke dingen. De dood is de schaduw van een andere leugen - de naam van die andere leugen is het ego. De dood is de schaduw van het ego. Omdat het ego er is, lijkt de dood te bestaan. Het geheim van het kennen van de dood, van het begrijpen van de dood, ligt niet in de dood zelf. Dan moet je dieper in het bestaan van het ego gaan. Je moet kijken, gadeslaan, waarnemen. Gewaarzijn wat dit ego is. En de dag dat je ontdekt hebt dat er geen ego is, dat er nooit een geweest is - het leek maar zo omdat je niet bewust was, het leek maar zo omdat je je eigen zijn in het donker hield - de dag dat het begrepen wordt dat het ego een schepping is van een onbewuste mind, verdwijnt het ego en tegelijkertijd verdwijnt de dood. De echte jij is eeuwig. Het leven wordt noch geboren, noch sterft. De oceaan blijft bestaan, golven komen en gaan - maar wat zijn golven? Enkel vormen, de wind die speelt met de oceaan. Golven hebben geen werkelijk bestaan. Zo zijn wij ook, golven, speeltjes. Maar als we diep binnenin de golf kijken, is er een oceaan, en de eeuwige diepte ervan en het ondoorgrondelijke mysterie ervan. Kijk diep binnenin je eigen wezen en je vindt de oceaan. En die oceaan bestaat, die oceaan is er altijd. Je kunt niet zeggen 'hij was er,' je kunt niet zeggen 'hij zal er zijn.' Je kunt er maar één tijd voor gebruiken, de tegenwoordige tijd: hij is er. Dit is de hele zoektocht van religie. De zoektocht gaat erom te ontdekken wat er werkelijk is. We hebben dingen geaccepteerd die er niet echt zijn, en het grootste en het belangrijkste daarvan is het ego. En natuurlijk werpt het een enorme schaduw - die schaduw is de dood. Zij die rechtstreeks proberen de dood te begrijpen, kunnen nooit in het mysterie doordringen. Ze vechten met de duisternis. Duisternis is niet reëel, je kunt er niet mee vechten. Neem licht mee en er is geen duisternis meer. Osho

Warme groet Jeltje

een woord tijdens de crematie 2

Vrienden, Het zal voor velen van u een schok geweest zijn, dat X zo jong, naar onze begrippen, afscheid moest nemen van het aardse leven. Er zullen er echter ook onder u zijn, die verder zie dan dit leven en begrijpen dat heden — verleden — en toekomst een groot geheel zijn waarin een mensenleven niets dan een stofje is. Zij, die in de laatste twee jaar gesprekken met X hebben gehad zullen weten dat het goed is zoals het nu gegaan is. X was geen mens voor lijden en strijden — hij hield van het schone en ook van het voorbijgaande. In de laatste jaren, heeft hij veel geleerd — veel van wat hij innerlijke verborg dan wel wegdrong kwam naar boven en hij werd — in zijn eigen woorden — innerlijk rijper en wijzer dan hij ooit was geweest. Did deed hem goed. Hij voelde zijn groei en bemerkte dat het leven dieper e rijker werd in geestelijk opzicht. Velen hebben van zijn ziekbed enorm geleerd — daarin heeft hij ons allen goed gedaan — het is — hoewel onbewust — zijn verdienste geweest dat hij degenen die nauw bij zijn ziele-roerselen werden betrokken nieuwe inzichten schonk en een aanleiding werd over de werkelijke belangrijke dingen in dit leven na te denken. Niets gebeurt ooit voor niets. Wij krijgen ervaringen als levenslessen en het is aan ons daarvan te leren. Het is onze vrije keuze die lessen te accepteren, te doorgronden of te verwerpen. Wij nemen — ieder op onze eigen manier — afscheid van een persoon die we, vrijwel allen, anders hebben leren kennen dan tijdens haar vrolijke levensstijl. Zelf leerde hij snel middels harde ervaringen — maar hij bemerkte dat hij rijper werd en daarvoor was hij erkentelijk. Dit afscheid is voor hem niet pijnlijk — hij weet dat hij — en vooral nu — een gelukkiger leven binnen is gegaan omringd door degenen van wie hij hield, zoals zijn grootvader. Er is geen reden voor medelijden, er is wel een reden voor vreugde, terwille van hem. Een aards mens denkt veelal aan zichzelf, aan datgene wat hij zou wensen en willen — maar de wensen van aardse mens zijn egocentrisch en vooral kortzichtig. In dit kort tijdsbestek dat wij "leven" noemen zijn wij vaak aan elkander voorbijgaande schepen waarvan wij de lading niet kennen. Ook X verborg veel — hij was ondoorgrondelijk met een glimlach — en als hij bemerkt dat iets moeilijk werd — of dat hij op onbegrip stuitte trok hij zich terug in zichzelf. Doordat hij vrij veel moeilijke ervaringen had trok hij zich eigenlijk teveel terug in zichzelf — het was als een vlucht voor spanning en pijn. Het is een voorrecht dat hij dit het laatste jaar niet meer heeft moeten doen — hij legde zijn hart meer en meer bloot en voelde dit als een bevrijding. Grotendeels doorgegeven door angst kwelde hij zichzelf met problemen die in werkelijkheid niet bestonden — en zo ontmoet ieder mens zichzelf in de periode waarin hij wordt getest. Het kan een prettige dan wel een onaangename verrassing worden. X's weten is gegroeid, het borrelde op uit een kennis die hij had verdrongen en die ontdekking was voor hem een wonder. Natuurlijk is zijn verscheiden voor ons allen een verlies — maar kan dat verlies de vreugde om het nu bestaande geluk van X verdringen? X's angsten zijn verdwenen — zijn gevoel van tekortkomen is weg — zijn vrede om het weerzie met geliefden en ook met helpers is er voor in de plaats gekomen. Laten wij — tenminste proberen — nadat wij onze emoties hebben doorgrond en hebben geuit — vrede te hebben met de situatie. Het is goed — zoals het nu is — niettegenstaande de leegte die hij achterlaat. Een "leegte" is slechts een uiterlijke emotie — maar velen van ons weten dat dit slechts schijn is — onze aardse zintuigen bemerken hem niet meer maar hij zal — indien we er behoeft aan hebben — er zijn om ons te troosten, ons zijn geluk uit te leggen, ons zijn vrede door te geven. Hij wist dat wij hem zouden begrijpen — en dat wij zijn verscheiden zouden accepteren zoals het is: een overgaan naar een land waar we eens allen heen zullen gaan. Het is dus geen eeuwig afscheid — vroeg of laat zullen wij hem weer ontmoeten en dan zullen we — beter dan nu — begrijpen wat hij ervaart Daarom ook hebben wij verzocht het straks volgende lied te laten spelen — niet omdat hij of wij hangen aan platgetreden woorden — maar omdat het is zoals het is: X's handen worden nu met kracht omvat en hij zal rust kennen — en licht — en pijnloosheid en moed voor een hernieuwd begin zal haar worden overgedragen. Daarom: laten wij — als de kist daalt — denken: tot ziens X, nu was het jouw beurt, straks de onze. Mogen wij dan allen zo gelukkig zijn als zij nu is. Tot ziens X.

Warme groet Jeltje

een woord tijdens een crematie. 1

Beste Vrienden en bekenden, Wij willen met enkele geestelijke gedachten onze heengegane vriend begeleiden — Laten we bedenken dat elk emotionaliteit haar eerder zal benadelen dan goed doen — en zo vrage wij u — terwille van haar — uw gedachten te concentreren op geestelijke waarden — die, nu vooral — de voorkeur hebben boven alle tijdelijke gebeurtenissen: verenigen wij ons dus i vriendschap en liefde. Wij zijn aardse stervelingen die het Licht der Lichten in zich omdragen — en voor ieder van ons komt het moment waarop dit Licht der Lichten zich aan ons bekend zal maken. Alles wat wij heden kennen zal voorbijgaan — als zand zullen de tijdelijke dingen door onze vingers glijden — slechts hetgeen we innerlijk als onsterfelijk herkenden zal bewaard blijven in ons hart — in onze ziel. Over de grens van het aardse bestaan heen vergezelt ons de eeuwigheid, die wij omdroegen in ons innerlijk — en wij zullen plotseling begrijpen hoezeer het fundament van ons leven tellen zal — als alle tijdelijke vormen zijn weggevallen. Dan geldt nog slechts de realiteit van een "leven na de dood" — een voortgang — een verder werken aan de voleinding van het waarachtig Mens-zijn. Dan zullen andere wetten gelden — de wet van liefde — kennis en inzicht. Dan zal — ieder van ons — zichzelf herkennen zoals we waren in onze meest verborgen gedachten. Zo zullen zielen daar zielen ontmoeten — en zij zullen elkander herkennen, zonder misleid te worden door maatstaven en gedragingen die in onze wereld als juist golden. Wenden wij ons daarom in onze ziel tot de Bron die we, ieder naar zijn eigen overtuiging, als onsterfelijk erkennen — en laten we in piëteit en bewust van een verder leven na dit heengaan, afscheid nemen van degene die we kenden en liefhadden. Het Licht der Lichten schijnt overal — in dit bestaan, in het volgende bestaan — en het beschermt en geleidt de zielen die uit Hem voortkwamen e altijd — op hun eigen moment — daarnaar zullen terugkeren. In deze overtuiging kunnen wij vreugde gevoelen voor hen die Licht, Kracht e Liefde vinden achter een sluier van het tijdelijke bestaan. Moge deze gedacht ons allen — maar vooral de heengegane — steunen.
Bidden wij tezamen het aloude, alom bekende gebed: Onze Vader .... DE DIEPE VREDE VAN BETHLEHEM ZIJ BLIJVEND om U! Amen Bron Henk en Mia Leene

warme groet Jeltje

Wat gebeurt er als je dood gaat?

Warme groet jeltje

wat er zoal geschreven is over B.D.E 's

http://www.spirituelevrienden.com/.../Bijna_Dood...

stukje uit..........nieuwsbrief Gnostieke wijsbegeerte Juni 2008.

Stukje uit....... Het begrijpen van het leven voert tot het begrijpen van de dood. Zoals het leven een proces is, is de dood dat ook. Het woord 'dood' werkt eigenlijk misleidend; in de Gnostieke Wijsbegeerte spreken we daarom van 'overgaan'. 'Dood' is immers een passieve en versteende staat zonder bewustzijn. We zeggen dus eerder dat het 'overgaan' een bepaald proces is, een proces van de ene naar een andere bewustzijnsstaat. Echter geen hogere bewustzijnsstaat indien deze tijdens het aardse leven geen aandacht heeft gekregen. Alles wat je hier aanraakt (dus waar je aandacht aan geeft) vormt een bron van leven, van levenstrillingen. Die levenstrillingen zullen zowel hier in de stof tot manifestatie gebracht kunnen worden als in sferen tijdens het overgaan. Geen enkele levenstrilling echter zal teruggebracht worden, leven gaat nooit terug, ze ontwikkelt, ze bloeit, ze manifesteert zichzelf. Alles wat geschapen wordt zal zich ontluiken tot een vorm. Iedere gedachte is als een zaad welke geplant wordt. Het overgaan is daarom een verwijlen in je eigen immense tuin van het door jouzelf geplante zaad. Sommige gewassen kunnen steken als doornen, anderen ontpoppen zich als de schoonste bloemen. Maar zoals het met alle leven gaat zal ook deze tuin, dit 'kamaloka' zoals de Hindoegnosis dat zo treffend noemt ('Plaats der Begeerte'), eens weer vergaan. De Gnostieke Wijsbegeerte noemt dat het 'uitvibreren'. Het is immers (nog steeds) een natuurwet, dat elke trilling natuurwetmatig zal uitvibreren, zoals een golf der zee 'uitvibreert' in de zee of op weg naar de vloedlijn van het strand. Zolang deze uitvibrering niet heeft plaats gevonden verwijl je in het Kamaloka, in je zelfgeschapen tuin, lijdend of jezelf verlustigend of wachtend of verbazend. Na de uitvibratie zal datgene wat in jezelf wakker is, zich bewust worden van een 'devachan' (zoals nogmaals de Hindoegnosis die noemt), een bewustzijnsstaat van diep begrijpen. Indien er niets is wat wakker is treedt al spoedig de grote Vergetelheid in; de enige kracht welke zich niet laat uitvibreren is nog steeds die 'kama', die begeerte naar leven. Ontdaan van beelden zal zij op den duur haar magnetische binding met de aardse sferen niet langer kunnen weerstaan en zo wordt de ontledigde ziel wederom via de stof op een pijnlijke manier tot manifestatie gebracht. Zo is de pas geboren mens enerzijds een tabula rasa, een onbeschreven blad, doch anderzijds een ziel met echo's. Wie zichzelf nooit zal leren kennen zal ook de echo's niet verstaan. Toch zullen zij hun resonanties zoeken...en vinden! Want wederom horen wij: 'het gelijke zoekt het gelijke...'. De grote belofte van de Gnostieke Wijsbegeerte is dan ook dat de mens zijn karma kan neutraliseren door zijn inzicht in de 'echo's der ziel'. Want inzicht is begrijpen, en begrijpen doet de mens zich gewaar worden dat hij gerechtigd is het Levensbrood, te hoogste genade, te nuttigen. Dit Levensbrood, deze genade, is voldoende voor de echo's om tot stilte te geraken. De karmische zweep zal haar wreedaardige slagen of suikerzoete beloningen als een voortdurende natuurwetmatigheid uitdelen. Ze is niet gevoelig voor intellectuele beredeneringen of infantiele religieuze oefeningen.

Warme groet Jeltje

over de dood; Krishnamurti

OVER DE DOOD Angst ontstaat op het moment dat je je van het feit, van dat wat is afkeert. Hoe geruststellend een geloof ook is, het draagt de kiem van de angst in zich. Je sluit je af voor het feit van het sterven omdat je er de blik niet op wilt richten en dan bieden geloven en theorieën een makkelijke uitweg. Wil onze geest de geweldige betekenis van de dood ontdekken, dan moet hij moeiteloos en zonder weerstand het verlangen naar de een of andere hoopgevende geruststelling opgeven. Zolang hoop en wanhoop aan het werk zijn, beletten die het inzicht in, of het ervaren van, de dood. Aan heel het werken met tegengestelden moet een eind komen. De menselijke geest moet het vraagstuk van de dood benaderen vanuit een totaal nieuw besef, waarin niets aanwezig is van het vertrouwde, van het herkenningsproces. Herkenning is de werking van het gekende en is een product van het verleden. De menselijke geest is bang voor alles wat hem niet vertrouwd is. Als de dood je bekend was, zou je er niet bevreesd voor zijn en uitvoerige verklaringen ervan zouden overbodig zijn. Maar de dood kun je niet kennen, die is iets volkomen nieuws, iets wat je nog nooit hebt ervaren. Wat je ervaren hebt wordt het gekende, het verleden, en vanuit dat verleden, vanuit dat gekende vindt de herkenning plaats. Zolang allerlei uit het verleden wordt aangedragen, kan wat nieuw is zich niet manifesteren. Wat we hier nu samen bespreken is geen onderwerp om later te overdenken, maar iets wat direct ervaren moet worden op het moment dat we ermee bezig zijn. Die ervaring kan niet voor later bewaard worden, en gebeurt dat toch dan wordt het een herinnering, en herinnering blokkeert het nieuwe, het onbekende. De dood is het onbekende. Het probleem is niet wat sterven eigenlijk is en wat er daarna gebeurt, maar dat de menselijke geest zich moet ontdoen van het verleden, van het gekende. Dan kan de levende geest het verblijf van de dood binnengaan en oog in oog staan met de dood, met het ongekende. Krishnamurti

Warme groet Jeltje

alweer.....

Tja, wat wil ik schrijven? wat ik zie wat ik voel? Een dagboekje houd ik deze keer niet bij. wederom mag ik iemand van mijn familie begeleiden. Het is onze zoon van 30 jaar, hij heeft een hersentumor, vorig jaar november geconstateerd. o, mijn God wat is dit moeilijk. De onrust in mij,het niet weten wanneer. Ik zie hem afglijden in....geen energie, slapen, niets wat meer interesseert, zelfs zijn geliefde telefoon niet eens. het contact met de buitenwereld. is het de binnenwereld die roept? zou heel goed kunnen. eetlust die verdwijnt. Zo maar even wat gedachten op dit papier gezet. het gaat niet goed dus, maar wat is niet goed? voor onze begrippen? 3-4-15.

warme groet Jeltje 20-4-15. Al 2 dagen heeft thewis last van zijn darmen. hevige buikpijn, we zijn eergisteravond (18-4) zelfs naar de spoedeisende hulp geweest, foto's gemaakt, harde buik en waarschijnlijk komt dit van de medicatie. Voor nu; paracetamol of ander pijnstiller en zakjes movicolon om de darmen te stimuleren. ook trekt hij zich steeds meer terug. (Proces) gaat vanzelf, houd van rust en stilte. ruikt scherp en het gehoor wordt scherper. warme groet.

Het sterven; Kagib.

HET STERVEN Weet je dat de dood niet bestaat? Dat Weet je in je Ziel, als die ervaren kan worden. Daarin kan dan een stuk van rust komen, een relativeren van alles wat we hier doen. De weg gaat door, de verandering gaat door, hier en daar en overal. En t gaat om die verandering, dat alles in beweging verandering blijft. Dat betekent vaak loslaten, zekerheden, mensen, situaties, kan alles zijn. Pas zo kan er weer ruimte komen voor iets anders, nieuwe beweging en groei. Hoeveel mensen vechten niet om jong te blijven. Om uiterlijk jong te blijven, en is daar niet de hele cultuur op gebouwd? Die uiterlijke facade? Mee moeten blijven doen ten koste van..... Ten koste van je Ziel? Ten koste van wat in ons is, wat werkelijk eeuwig jong is tijdloos is? Het lichaam vervalt, en zal zich uiteindelijk moeten overgeven aan de dood. Maar wat binnenin is, dat gaat door en dat kan zich hier op aarde steeds meer verdiepen en verruimen, ruimte maken voor de Liefde ware doorleefde wijsheid. Zo mag t ouder worden een rijpen in wijsheid zijn, in begrip, een geweldige verrijking van de samenleving. Maar als die eeuwige Ziel ontkent wordt dan ontstaat verkramping. Een strijd tegen de tijd tegen de vordering van de ouderdom. Dan wil men mee blijven doen totdat men uitgeput neervalt. Dan blijft de angst achtervolgen in zoveel gedaanten, de angst voor de dood, de angst voor wat hierna? Is er iets hierna? Zo'n belangrijk thema, het sterven, hoe hiermee om te gaan. Wat zou het een geweldige verrijking zijn als in de cultuur geïntegreerd was dat het leven doorgaat, perspectief heeft hierna. Ook geen hel en verdoemenis van de kerk maar gewoon dat de reis verder gaat. Daardoor geen verkramping meer om het leven steeds maar te blijven verlengen ten koste van de menselijkheid. Als alleen een machine je nog in leven houdt, is dat dan nog menselijk? En dan omgekeerd het uit de weg gaan van het stervensproces, het verdoven, langzaam in laten slapen, of beslissen tot euthanasie. Het schijnt dat dit steeds meer plaatsvindt. Het gaat hierin bij mij niet om goed/slecht. Dat is ook t mooie als die Ziel ruimte heeft gekregen, dan zal die hierin ook spreken, wat het moment vraagt. Dan zal de Ziel van de ander gevoeld worden, of de Ziel zich uitspreken van de persoon die ongeneeslijk ziek is. Als er maar ruimte is voor het proces. Geen dogma's geen bepaling maar ruimte voor voelen en ont-dekking wat het leven vraagt in wederzijdse gelijkwaardigheid van hulpvrager en hulpverlener. Een gesprek met elkaar ook met de familie. Samen voelen wat wil. En alles zou zo anders beleeft kunnen worden als ervaren mag worden dat het leven eeuwige verandering is en zich altijd voortzet. Juist zo kostbaar die laatste momenten wat hierin nog gebeurd de wondertjes die dan gebeuren. Als het over gegeven is aan de Zielestroom. Dit gebeurd al vaak hoor, heb al zoveel verhalen gehoord van mensen hoe onvoorstelbaar de gebeurtenissen dan zijn, ingevingen die komen, net op de goede plek zijn. Dus de begeleiding van de andere kant is dan al intens. Maar als er nog meer ruimte zou mogen komen voor de dood voor het sterven in begeleiding hierin wat zou t dan nog veel mooier kunnen worden in het aangeraakt worden door de dood door het leven. Het overgaan, wat voorafgaat, zo zo kostbaar diep rakend. De ontvankelijkheid zo groot de openheid, juist dan voor dat wat dit leven overstijgt. Kagib

Warme groet Jeltje

Omraam Mikhaël Aïvanhov over waarachtig goud en edelstenen.

Hoeveel waarachtig goud en edelstenen bezit je? ~ Bereken de tijd die je iedere dag doorbrengt met eten en slapen - wat zeker nuttig en onontbeerlijk is-, maar ook met praten in het wilde weg, met je bezighouden met futiliteiten. Zo gaan de jaren voorbij, ver van het echte leven, het leven van de ziel en van de geest. Wat een gerommel, wat een verspilling! En daarom is de mens arm en naakt op de dag dat hij moet vertrekken naar de andere wereld. Wees goed doordrongen van de gedachte dat je, bij het verlaten van deze wereld, als edelstenen enkel je deugden, als goud enkel je kennis en als kledij enkel de sieraden van je ziel zult meenemen. Op het ogenblik van de dood is men zoals die mensen, die uit hun woonst zijn verjaagd en die verplicht waren om hun landerijen, huizen en meubels achter te laten: zij haasten zich naar hun brandkast om er het goud en de juwelen uit te halen, de enige voorwerpen van waarde waarmee zij zullen kunnen overleven indien zij deze te gelde maken. Wanneer de dood komt, kan men enkel zijn kwaliteiten en deugden meenemen, al de rest moet men achterlaten. Stel je dus vanaf vandaag de vraag hoeveel waarachtig goud en edelstenen je bezit. Omraam Mikhaël Aïvanhov.

Warme groet Jeltje