Op de grens; Hans Stolp.

'Op de grens van leven en dood' Kinderen weten het nog, onbewust: dat de dood geen einde is, maar een overgang naar de wereld van God. Zij spreken daarover in hun eigen taal: “Straks, als ik een engel ben” of: ‘Als ik straks bij oma ben”. Ook kinderen die niet gelovig werden opgevoed, dragen dat onbewuste weten met zich mee en vertellen daarover in de taal van het symbool. Mensen die een BDE (bijna-dood-ervaring) kregen, weten het ook: de dood is geen einde, alleen maar de overgang naar een wereld van Licht. Zij hebben die wereld zelf mogen zien, en daarom hebben zij hun angst voor de dood voorgoed verloren. Andere mensen vertellen dat zij hun geliefde hebben gezien na het overlijden: plotseling stond hij of zij zo maar in de kamer, vaak in een stralend licht. Al deze ervaringen plaatsen ons opnieuw voor de vraag: wat is de dood eigenlijk, wat gebeurt er als wij sterven? De oude, spirituele christelijke traditie heeft een duidelijk antwoord op die vraag en beschrijft de reis waaraan de stervende begint als een reis in zeven stappen. Die reis begint bij het sterven, en eindigt bij onze intrede in de stralende Lichtwereld. In onze tijd begint deze oude, spirituele kennis velen van ons weer te inspireren en te helpen bij het zoeken naar ons eigen antwoord op die grote levensvragen van leven en dood. De zeven stappen naar de Lichtwereld: Wat gebeurt er als een mens sterft? Wat is de weg die dan begint, een weg die de gestorvene door de verschillende geestelijke werelden tot in de Lichtwereld brengt? De oude christelijke traditie vertelt, dat de gestorvene zeven stappen zet op die weg en elke stap brengt zijn eigen opgaven én geschenken met zich mee. 1. Het uitzicht op de overkant. 2. Het verbreken van het zilveren koord. 3. De eerste terugblik op het zojuist voltooide leven. 4. De doorgang door het Kamaloka of vagevuur. 5. Het opstellen van een levensplan voor het volgende leven. 6. De intrede in de Lichtwereld. 7. Leven en werken in de Lichtwereld. Bezinning op de reis die onze gestorven geliefden maken – en die wij ook zelf eens zullen gaan maken -, kan ons troost geven en kan ons helpen om de blijvende verbinding met de gestorvenen te ervaren. Daarbij is het zo, dat wij onze geliefde gestorvenen kunnen helpen en bijstaan op hun reis: zij hebben ook daar onze liefde en hulp nodig. En omgekeerd zullen onze geliefden vanuit hun nieuwe leven aan ‘de overkant’ ook ons bijstaan bij onze weg door dit leven op aarde. Het is boeiend om te zien, dat wat de oude spirituele christelijke traditie vertelt, ook verteld wordt door andere tradities, zij het met andere woorden en benamingen. Maar in grote lijnen gezien blijkt het inzicht in het ‘leven voorbij de dood’ universeel te zijn.` Hans Stolp