over de dood; Krishnamurti

OVER DE DOOD Angst ontstaat op het moment dat je je van het feit, van dat wat is afkeert. Hoe geruststellend een geloof ook is, het draagt de kiem van de angst in zich. Je sluit je af voor het feit van het sterven omdat je er de blik niet op wilt richten en dan bieden geloven en theorieën een makkelijke uitweg. Wil onze geest de geweldige betekenis van de dood ontdekken, dan moet hij moeiteloos en zonder weerstand het verlangen naar de een of andere hoopgevende geruststelling opgeven. Zolang hoop en wanhoop aan het werk zijn, beletten die het inzicht in, of het ervaren van, de dood. Aan heel het werken met tegengestelden moet een eind komen. De menselijke geest moet het vraagstuk van de dood benaderen vanuit een totaal nieuw besef, waarin niets aanwezig is van het vertrouwde, van het herkenningsproces. Herkenning is de werking van het gekende en is een product van het verleden. De menselijke geest is bang voor alles wat hem niet vertrouwd is. Als de dood je bekend was, zou je er niet bevreesd voor zijn en uitvoerige verklaringen ervan zouden overbodig zijn. Maar de dood kun je niet kennen, die is iets volkomen nieuws, iets wat je nog nooit hebt ervaren. Wat je ervaren hebt wordt het gekende, het verleden, en vanuit dat verleden, vanuit dat gekende vindt de herkenning plaats. Zolang allerlei uit het verleden wordt aangedragen, kan wat nieuw is zich niet manifesteren. Wat we hier nu samen bespreken is geen onderwerp om later te overdenken, maar iets wat direct ervaren moet worden op het moment dat we ermee bezig zijn. Die ervaring kan niet voor later bewaard worden, en gebeurt dat toch dan wordt het een herinnering, en herinnering blokkeert het nieuwe, het onbekende. De dood is het onbekende. Het probleem is niet wat sterven eigenlijk is en wat er daarna gebeurt, maar dat de menselijke geest zich moet ontdoen van het verleden, van het gekende. Dan kan de levende geest het verblijf van de dood binnengaan en oog in oog staan met de dood, met het ongekende. Krishnamurti

Warme groet Jeltje