angst voor en ruimte voor het sterven

Onze inzet om de dood te willen overwinnen door hem te negeren en tegelijkertijd aan het leven hier een eeuwigheidswaarde te geven alsof het nooit voorbij gaat, is groots en meeslepend. Een inzet die maakt dat wij ons vasthouden, zo niet vastklampen, aan al datgene wat komt en gaat. En gek genoeg is het juist die ontkenning van onze tijdelijkheid die de haast veroorzaakt waarmee wij door ons leven heen rennen, van geboorte recht op onze dood af. Alsof het niet snel genoeg kan gaan.. Merkwaardige wezens zijn wij toch. Waarom zouden wij oud moeten worden omdat ons lichaam oud wordt? Mijn vrienden Salvijn en Sefic Can werden ruim in de negentig. Ik heb hen jonger zien worden in plaats van ouder. Ooit ontmoette ik Kathleen Raine in haar huis in Londen. Zij was al ver in de tachtig. Ik werd getroffen door de speelse jongheid die ze uitstraalde. Oud worden is niet per se van onze geest; het is ons lichaam dat oud wordt en sterft. Bij onze geboorte maande een bescheiden tik ons hier aan te komen en onze eerste adem te halen. Op het moment van onze dood geven we onze laatste adem. De levenscirkel hier is rond. In feite herhalen wij deze beweging tussen geboorte en dood bij elke ademhaling opnieuw. Elke dag opnieuw is er zodra we wakker worden de gelegenheid voor een eerste bewuste adem en kunnen we in de avond in ons bed bewust ademen tot de slaap ons meeneemt. Hoe meer wij ons daarvan bewust zijn en in dit bewustzijn opstaan, naar bed gaan, ademen, hoe meer wij ontwaken voor leven, voor ons leven, voor ons leven zoals het geleefd wil worden. Geboorte betekent evengoed sterven, als sterven geboren worden betekent. Bij de geboorte laten wij een veilige wereld los. Wat laten wij los bij ons sterven? Marcel Derkse

Warme groet Jeltje