Spirituele Kring Isis organiseert de lezing : Bijna Dood Ervaringen olv Tetty Pols
Op 14 november organiseert Spirituele Kring Isis de lezing Bijna Dood Ervaringen olv Tetty Pols. Mede door het verschijnen van het boek Eindeloos bewustzijn van de cardioloog Pim van Lommel is de aandacht voor bijnadood-ervaringen sterk toegenomen. Tetty heeft zelf een bijnadoodervaring gehad en namens Stichting Merkawah nodigt zij u uit om tijdens deze lezing het terrein van de bijna-doodervaring nader gaan verkennen voorbij de grens van de stoffelijke wereld, naar de wereld van onvoorwaardelijke liefde, die ons herinnert aan wie wij zijn. Lichtdragers!
De zaal opent niet zoals voorheen om 19.00 uur maar om 19.30 uur en de lezing met boeken- en informatietafel is van 20.00 tot 22.00 uur in De Schakel, Soestdijkseweg Zuid 49b, 3732HD in De Bilt. (zie route op de Isis-website) De entree is 7 euro (incl. kopje koffie c.q. thee).
Voor reserveren of informatie zie : website of bel 030.2290317
Spirituele stervensbegeleiding. U mag hier stukjes verwachten die daar mee te maken hebben,uit eigen ervaring en stukjes die me aanspreken. De wind die raast zal een veer laten zweven, een veer die geen weerstand kent wordt hierdoor verplaatst. Onze gedachten los laten en zijn zoals een veer, zal ons doen zweven, we zullen hierdoor de schatkamers kunnen binnen treden van innerlijke rust.
zaterdag 29 oktober 2011
donderdag 27 oktober 2011
maandag 24 oktober 2011
Verdriet is bewogen worden: een vraag.
Verdriet is bewogen worden: een vraag.
Als ik in mij kijk
of mensen mij uitnodigen en toelaten
om in hen te kijken,
naar verdriet,
verdriet dat plots invalt als een bliksem,
verdriet dat blijft hangen als een mist,
verdriet dat beangstigt als de nacht,
verdriet dat versteent met de dag,
verdriet dat pijn wordt en lijden,
als ik zoek in dit duizendkoppig gevoel
wat het is,
hoe het een naam geven,
hoe het in mij en de ander bestaat,
of ik verdriet héb
of ik het bén,
heeft het een vaste plaats en wààr dan,
kruipt het rond en hòe dan,
komt het vanbuiten of groeit het vanbinnen,
doe ik het mij aan of wordt het mij aangedaan,
dan is mij dit duidelijk:
Verdriet is bewogen worden: een vraag.
Soms een vraag van mij aan mij.
Soms een vraag van mij aan een ander
of omgekeerd.
Soms het leven zelf in vraag.
Soms weigering van alleen vraag.
Verdriet heeft met leven te maken.
Het staat midden in mijn leven.
Het staat midden in het leven van elke mens.
Verdriet is een vragend signaal
dat in het hoofd
of het hart
of het bekken
of doorstromend van kop tot teen,
me helemaal doorhuivert en doortrekt,
om te beseffen wat er gaande is.
Verdriet is misschien
een van deze inwendige zintuigen
die we nauwelijks nog kennen,
laat staan ze ontwikkeld hebben.
Zo is het averechts gaan werken.
In plaats van gezichtsverbredend,
vernauwt het onze horizon.
Het maakt het leven kleurloos,
terwijl het juist dingen in de verf wil zetten.
Alles wordt smaakloos
daar waar het juist bedoelt
het gebeuren te dòòrproeven.
Het werkt verlammend,
terwijl het eigenlijk tot nieuw leven wil wekken.
Verdriet is de vraag
wat en in welke mate ik
de dingen, de wereld, de mensen
als bezit beschouw,
vasthoudend,
aan mij hecht.
Verdriet is een boodschapper,
helder of troebel
al naargelang de zuiverheid,
de verfijning van het instrument – ikzelf -,
van op komst zijnde verandering, het gaat gebeuren –
van gekomen verandering, het is gebeurd –
van omgekomen verandering, het is verbeurd –
en hoe ik hierop reageer.
Het openbaart mij
mijn vermogen om los te laten.
Zoals koorts mij waarschuwt
over mijn fysieke toestand,
zo geeft verdriet signalen
over mijn zieletoestand.
Het is erg verontrustend
dat wij als moderne mensen
koorts en verdriet weg bannen uit het leven.
Zo maken wij
onze beste zintuigen
tot vijandige vermogens.
Verdriet is een soort weerstandsmeter.
Het peilt mijn verzet
tegen de Weg die ik moet gaan,
mijn eigen Weg,
mijn Weg samen met anderen.
Het is het onvoorziene stuk
het veroverde terrein dat ik moet prijsgeven,
datgene wat ik nog niet begrijp
en weet te herkennen als mijn Weg.
Verdriet verklaart me iets
van mijn verstarring:
piekerend en tobbend mijn hoofd stoten,
te pletter lopen in een doolhof van rationalisatie –
of mij te weer stellen,
mijn hart opvreten,
er het hart van in zijn,
een hoge borst opzetten,
het slecht verteren,
zelf verdriet worden
het ondergaan,
erin ten onder-gaan.
Uit: Mag ik bij jou wenen? Marcel Ploem
Met dank aan: http://www.spirituelevrienden.nl/
Als ik in mij kijk
of mensen mij uitnodigen en toelaten
om in hen te kijken,
naar verdriet,
verdriet dat plots invalt als een bliksem,
verdriet dat blijft hangen als een mist,
verdriet dat beangstigt als de nacht,
verdriet dat versteent met de dag,
verdriet dat pijn wordt en lijden,
als ik zoek in dit duizendkoppig gevoel
wat het is,
hoe het een naam geven,
hoe het in mij en de ander bestaat,
of ik verdriet héb
of ik het bén,
heeft het een vaste plaats en wààr dan,
kruipt het rond en hòe dan,
komt het vanbuiten of groeit het vanbinnen,
doe ik het mij aan of wordt het mij aangedaan,
dan is mij dit duidelijk:
Verdriet is bewogen worden: een vraag.
Soms een vraag van mij aan mij.
Soms een vraag van mij aan een ander
of omgekeerd.
Soms het leven zelf in vraag.
Soms weigering van alleen vraag.
Verdriet heeft met leven te maken.
Het staat midden in mijn leven.
Het staat midden in het leven van elke mens.
Verdriet is een vragend signaal
dat in het hoofd
of het hart
of het bekken
of doorstromend van kop tot teen,
me helemaal doorhuivert en doortrekt,
om te beseffen wat er gaande is.
Verdriet is misschien
een van deze inwendige zintuigen
die we nauwelijks nog kennen,
laat staan ze ontwikkeld hebben.
Zo is het averechts gaan werken.
In plaats van gezichtsverbredend,
vernauwt het onze horizon.
Het maakt het leven kleurloos,
terwijl het juist dingen in de verf wil zetten.
Alles wordt smaakloos
daar waar het juist bedoelt
het gebeuren te dòòrproeven.
Het werkt verlammend,
terwijl het eigenlijk tot nieuw leven wil wekken.
Verdriet is de vraag
wat en in welke mate ik
de dingen, de wereld, de mensen
als bezit beschouw,
vasthoudend,
aan mij hecht.
Verdriet is een boodschapper,
helder of troebel
al naargelang de zuiverheid,
de verfijning van het instrument – ikzelf -,
van op komst zijnde verandering, het gaat gebeuren –
van gekomen verandering, het is gebeurd –
van omgekomen verandering, het is verbeurd –
en hoe ik hierop reageer.
Het openbaart mij
mijn vermogen om los te laten.
Zoals koorts mij waarschuwt
over mijn fysieke toestand,
zo geeft verdriet signalen
over mijn zieletoestand.
Het is erg verontrustend
dat wij als moderne mensen
koorts en verdriet weg bannen uit het leven.
Zo maken wij
onze beste zintuigen
tot vijandige vermogens.
Verdriet is een soort weerstandsmeter.
Het peilt mijn verzet
tegen de Weg die ik moet gaan,
mijn eigen Weg,
mijn Weg samen met anderen.
Het is het onvoorziene stuk
het veroverde terrein dat ik moet prijsgeven,
datgene wat ik nog niet begrijp
en weet te herkennen als mijn Weg.
Verdriet verklaart me iets
van mijn verstarring:
piekerend en tobbend mijn hoofd stoten,
te pletter lopen in een doolhof van rationalisatie –
of mij te weer stellen,
mijn hart opvreten,
er het hart van in zijn,
een hoge borst opzetten,
het slecht verteren,
zelf verdriet worden
het ondergaan,
erin ten onder-gaan.
Uit: Mag ik bij jou wenen? Marcel Ploem
Met dank aan: http://www.spirituelevrienden.nl/
donderdag 20 oktober 2011
maandag 17 oktober 2011
up to the Mountain/ Patty Griffin.
I went up to the mountain
Because you asked me to
Up over the clouds
To where the sky was blue
I could see all around me
Everywhere
I could see all around me
Everywhere
Sometimes I feel like
I've never been nothing but tired
And I'll be walking
Till the day I expire
Sometimes I lay down
No more can I do
But then I go on again
Because you ask me to
Some days I look down
Afraid I will fall
And though the sun shines
I see nothing at all
Then I hear your sweet voice, oh
Oh, come and then go, come and then go
Telling me softly
You love me so
The peaceful valley
Just over the mountain
The peaceful valley
Few come to know
I may never get there
Ever in this lifetime
But sooner or later
It's there I will go
Sooner or later
It's there I will go
zaterdag 15 oktober 2011
vrijdag 14 oktober 2011
De bron van Liefde
Lieve lezer,
De Heilige geschriften zitten vol symbolische taal. En indien de mensen meer gehoor zouden schenken aan hun intuïtief-spirituele kwadrant en die wonderbaarlijke mededelingen bron niet zouden vergiftigen door hun eigen negativiteit, hun angsten,hun schuldgevoelens en hun drang om anderen of zichzelf te bestraffen, dan zouden ze ook de mooie symbolentaal van stervenden gaan begrijpen, wanneer die ons hun zorg en kennis en hun waarnemingen trachten duidelijk te maken.
(Zoals ik al eerder schreef in het stuk over mijn moeder, waar ze begon over; ‘verhuizen’, waar ik uit concludeerde dat er een ‘ verhuizing’ zat aan te komen. Ook zei ze dat haar meubels er niet zouden passen. Dit was een paar dagen voor haar overgaan. Jeltje)
Nadat we door onze familieleden en vrienden ‘aan de overkant’ en ook door onze geleiders en beschermengelen zijn ontvangen, maken wij een symbolische verandering door, die vaak wordt beschreven als een soort tunnel. Bij sommigen wordt die verandering uitgedrukt door een rivier, bij anderen door een poort, al naar gelang zo’n symbool op elk individu afzonderlijk van toepassing is.
Nadat wij die zichtbare, zeer fraaie en op ieder van ons individueel afgestemde soort tunnel- om bij dit voorbeeld te blijven-zijn doorgegaan, naderen we een lichtbron, die veel patiënten zo beschreven.
Die gewaarwording is de meest verrukkelijke mooie en de meest onvergetelijke ervaring die mij ooit werd geschonken, en wordt het besef van het kosmisch bewustzijn genoemd. In tegenwoordigheid van dit licht, dat door de meeste ‘wetende’ mensen in onze westerse cultuur Christus, God, Liefde of eenvoudig Licht wordt genoemd, zijn wij omgeven door totale, absolute liefde, door het hoogste begrip en het diepste medegevoel.
Dit licht ontspringt uit de bron van zuiver geestelijke energie, die niets te maken heeft met lichamelijke of psychische energie. Geestelijke energie kan niet door mensen gemaakt of gemanipuleerd worden. Die energie existeert in een gebied waar voor negativiteit geen plaats is. Dit houdt ook in dat we in tegenwoordigheid van dit licht tot geen enkel negatief gevoel in staat zullen zijn, hoe slecht we ons op aarde ook gedragen mogen hebben en hoe schuldig we ons altijd voelden. Het is bovendien volstrekt onmogelijk in dat stralende licht, dat door velen Christus of God wordt genoemd, een veroordeelde te zijn, want Hij is een wezen van totale en volstrekt onvoorwaardelijke Liefde. In dit licht staande worden we ons bewust van de mogelijkheid wat we eigenlijk hadden kunnen zijn, indien we ons leven behoorlijk hadden ingericht. Omgeven door dit licht, waarin medegevoel, liefde, en begrip op ons afstralen, wordt van ons gevraagd onze hele leven nogmaals aan ons geestesoog voorbij te laten trekken en te beoordelen, nu we niet langer aangewezen zijn op het verstand van onze fysieke hersenen waardoor we in ons aardse lichaam begrensd waren. Wij zien opnieuw elke gedachte die we hadden, elk woord dat we spraken, elke daad die we stelden tijdens ons aardse bestaan, en gelijktijdig weten we welke gevolgen die voor onze medemens hebben gehad.
Wij zelf zullen dan over onze gedachten, woorden en daden een oordeel vellen.
Bron: Over de dood en het leven daarna.
Geschreven door; Elisabeth Kübler-Ross.
Dat ik dit stukje hier plaats heeft een duidelijke reden en hoop dat u het met uw hart zult lezen.
Nu kunt u al beginnen met het uitzuiveren, door alles in het licht te zetten van die Liefde.
Daar hoeft u niet mee te wachten, hoop dan ook dat dit uw grootste wens mag worden.
Veel liefs Jeltje
De Heilige geschriften zitten vol symbolische taal. En indien de mensen meer gehoor zouden schenken aan hun intuïtief-spirituele kwadrant en die wonderbaarlijke mededelingen bron niet zouden vergiftigen door hun eigen negativiteit, hun angsten,hun schuldgevoelens en hun drang om anderen of zichzelf te bestraffen, dan zouden ze ook de mooie symbolentaal van stervenden gaan begrijpen, wanneer die ons hun zorg en kennis en hun waarnemingen trachten duidelijk te maken.
(Zoals ik al eerder schreef in het stuk over mijn moeder, waar ze begon over; ‘verhuizen’, waar ik uit concludeerde dat er een ‘ verhuizing’ zat aan te komen. Ook zei ze dat haar meubels er niet zouden passen. Dit was een paar dagen voor haar overgaan. Jeltje)
Nadat we door onze familieleden en vrienden ‘aan de overkant’ en ook door onze geleiders en beschermengelen zijn ontvangen, maken wij een symbolische verandering door, die vaak wordt beschreven als een soort tunnel. Bij sommigen wordt die verandering uitgedrukt door een rivier, bij anderen door een poort, al naar gelang zo’n symbool op elk individu afzonderlijk van toepassing is.
Nadat wij die zichtbare, zeer fraaie en op ieder van ons individueel afgestemde soort tunnel- om bij dit voorbeeld te blijven-zijn doorgegaan, naderen we een lichtbron, die veel patiënten zo beschreven.
Die gewaarwording is de meest verrukkelijke mooie en de meest onvergetelijke ervaring die mij ooit werd geschonken, en wordt het besef van het kosmisch bewustzijn genoemd. In tegenwoordigheid van dit licht, dat door de meeste ‘wetende’ mensen in onze westerse cultuur Christus, God, Liefde of eenvoudig Licht wordt genoemd, zijn wij omgeven door totale, absolute liefde, door het hoogste begrip en het diepste medegevoel.
Dit licht ontspringt uit de bron van zuiver geestelijke energie, die niets te maken heeft met lichamelijke of psychische energie. Geestelijke energie kan niet door mensen gemaakt of gemanipuleerd worden. Die energie existeert in een gebied waar voor negativiteit geen plaats is. Dit houdt ook in dat we in tegenwoordigheid van dit licht tot geen enkel negatief gevoel in staat zullen zijn, hoe slecht we ons op aarde ook gedragen mogen hebben en hoe schuldig we ons altijd voelden. Het is bovendien volstrekt onmogelijk in dat stralende licht, dat door velen Christus of God wordt genoemd, een veroordeelde te zijn, want Hij is een wezen van totale en volstrekt onvoorwaardelijke Liefde. In dit licht staande worden we ons bewust van de mogelijkheid wat we eigenlijk hadden kunnen zijn, indien we ons leven behoorlijk hadden ingericht. Omgeven door dit licht, waarin medegevoel, liefde, en begrip op ons afstralen, wordt van ons gevraagd onze hele leven nogmaals aan ons geestesoog voorbij te laten trekken en te beoordelen, nu we niet langer aangewezen zijn op het verstand van onze fysieke hersenen waardoor we in ons aardse lichaam begrensd waren. Wij zien opnieuw elke gedachte die we hadden, elk woord dat we spraken, elke daad die we stelden tijdens ons aardse bestaan, en gelijktijdig weten we welke gevolgen die voor onze medemens hebben gehad.
Wij zelf zullen dan over onze gedachten, woorden en daden een oordeel vellen.
Bron: Over de dood en het leven daarna.
Geschreven door; Elisabeth Kübler-Ross.
Dat ik dit stukje hier plaats heeft een duidelijke reden en hoop dat u het met uw hart zult lezen.
Nu kunt u al beginnen met het uitzuiveren, door alles in het licht te zetten van die Liefde.
Daar hoeft u niet mee te wachten, hoop dan ook dat dit uw grootste wens mag worden.
Veel liefs Jeltje
woensdag 12 oktober 2011
Palliatieve sedatie.
Wat is palliatieve sedatie?
Palliatieve sedatie is het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van een gast in de laatste levensfase. het kan een mogelijkheid zijn wanneer het op geen andere manier meer lukt om ondragelijk lijden bij de gast te verlichten. Het kan dan gaan om klachten als misselijkheid, benauwdheid of pijn.
Het uitgangspunt daarbij is dat palliatieve sedatie een vorm is van normaal medisch handelen en dat deze op de juiste indicatie en in de juiste verhouding moet worden toegepast. Niet de mate van bewustzijnsverlaging, maar de mate van symtoomcontrole bepaalt de dosering, de combinaties en de duur van de inzet van medicamenten die gebruikt worden. Het sterven blijft een gevolg van de ziekte en niet van deze behandeling. Dit sterven wordt bij het inzetten van de sedatie op korte termijn verwacht, 14 dagen maximaal.
De beslissing.
Het starten met continu, diepe sedatie is een ingrijpende beslissing die uitgebreid met de gast, de naasten en de verzorgenden besproken moet worden. Soms al vroeg in het ziekteproces zodat men zich erop kan voorbereiden. Dit maakt ook mogelijk om met elkaar te bespreken hoe het afscheid eruit zou moeten zien. De kans is immers groot dat bij een ingezette behandeling praten niet meer mogelijk is, hoewel de gast de omgeving wellicht nog horen kan.
Ook kan er besloten worden om de gast alleen bepaalde dagdelen in slaap te brengen, zodat er tussendoor toch nog mogelijkheden tot kontakt zijn.
Hoe?
Voor palliatieve sedatie zijn bepaalde medicijnen nodig die vaak via een onderhuids ingebracht naaldje, wat aangesloten is op een pompje, continu toegediend worden.
De arts zoekt naar de juiste dosering en samenstelling. Het comfort van de gast bepaalt hoe diep de bewustzijnsdaling moet zijn, zodat het lijden voldoende verlicht wordt en er een rustige en aanvaardbare situatie ontstaat. Er moet regelmatig geëvalueerd worden tussen arts, verpleegkundigen en alle betrokkenen over het verloop van de sedatie. Iets beweging of trekken van het gezicht wil niet altijd zeggen dat iemand weer aan het wakker worden is.
Doordat bij diepe sedatie iemand niet meer eet of drinkt, kan hij/zij sterk vermageren. Goed mondverzorging en wisselligging kunnen lastige complicaties daarvan voorkomen. Ook kan het nodig zijn om bijvoorbeeld pijnstillende medicatie te blijven geven. Uiteraard zal de lichamelijke verzorging, voor zover mogelijk en gewenst, gewoon doorgaan.
Wil met u nog even kijken naar het verschil tussen Palliatieve sedatie en Euthanasie, omdat dit niet hetzelfde is.
Palliatieve sedatie;
-Lijden verlicht door verlaging van bewustzijn.
-Geen levensverkortend effect. (eerder langer)
-in principe omkeerbaar.
Euthanasie;
-Lijden verlicht door levensbeëindiging.
-levensverkortend.
- Niet omkeerbaar.
Warme groet Jeltje.
Palliatieve sedatie is het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van een gast in de laatste levensfase. het kan een mogelijkheid zijn wanneer het op geen andere manier meer lukt om ondragelijk lijden bij de gast te verlichten. Het kan dan gaan om klachten als misselijkheid, benauwdheid of pijn.
Het uitgangspunt daarbij is dat palliatieve sedatie een vorm is van normaal medisch handelen en dat deze op de juiste indicatie en in de juiste verhouding moet worden toegepast. Niet de mate van bewustzijnsverlaging, maar de mate van symtoomcontrole bepaalt de dosering, de combinaties en de duur van de inzet van medicamenten die gebruikt worden. Het sterven blijft een gevolg van de ziekte en niet van deze behandeling. Dit sterven wordt bij het inzetten van de sedatie op korte termijn verwacht, 14 dagen maximaal.
De beslissing.
Het starten met continu, diepe sedatie is een ingrijpende beslissing die uitgebreid met de gast, de naasten en de verzorgenden besproken moet worden. Soms al vroeg in het ziekteproces zodat men zich erop kan voorbereiden. Dit maakt ook mogelijk om met elkaar te bespreken hoe het afscheid eruit zou moeten zien. De kans is immers groot dat bij een ingezette behandeling praten niet meer mogelijk is, hoewel de gast de omgeving wellicht nog horen kan.
Ook kan er besloten worden om de gast alleen bepaalde dagdelen in slaap te brengen, zodat er tussendoor toch nog mogelijkheden tot kontakt zijn.
Hoe?
Voor palliatieve sedatie zijn bepaalde medicijnen nodig die vaak via een onderhuids ingebracht naaldje, wat aangesloten is op een pompje, continu toegediend worden.
De arts zoekt naar de juiste dosering en samenstelling. Het comfort van de gast bepaalt hoe diep de bewustzijnsdaling moet zijn, zodat het lijden voldoende verlicht wordt en er een rustige en aanvaardbare situatie ontstaat. Er moet regelmatig geëvalueerd worden tussen arts, verpleegkundigen en alle betrokkenen over het verloop van de sedatie. Iets beweging of trekken van het gezicht wil niet altijd zeggen dat iemand weer aan het wakker worden is.
Doordat bij diepe sedatie iemand niet meer eet of drinkt, kan hij/zij sterk vermageren. Goed mondverzorging en wisselligging kunnen lastige complicaties daarvan voorkomen. Ook kan het nodig zijn om bijvoorbeeld pijnstillende medicatie te blijven geven. Uiteraard zal de lichamelijke verzorging, voor zover mogelijk en gewenst, gewoon doorgaan.
Wil met u nog even kijken naar het verschil tussen Palliatieve sedatie en Euthanasie, omdat dit niet hetzelfde is.
Palliatieve sedatie;
-Lijden verlicht door verlaging van bewustzijn.
-Geen levensverkortend effect. (eerder langer)
-in principe omkeerbaar.
Euthanasie;
-Lijden verlicht door levensbeëindiging.
-levensverkortend.
- Niet omkeerbaar.
Warme groet Jeltje.
woensdag 5 oktober 2011
dinsdag 4 oktober 2011
Bijna dood.
Op het moment dat de overgang plaatsvindt is niemand ooit alleen. In het dagelijkse leven ben je evenmin ooit alleen, maar je weet het niet.
Wanneer het moment van gedaanteverwisseling is aangebroken zullen onze geleiders, engelbewaarders en degenen van wie wij hebben gehouden en die ons al naar het hiernamaals zijn voorgegaan, ons terzijde staan en ons bij onze overgang helpen.
Wanneer je die verandering doormaakt, is er altijd iemand als helper aanwezig.
Een twaalfjarig meisje dat haar moeder niets over haar verrukkelijke ervaring wilde vertellen, omdat geen enkele moeder graag hoort dat een van haar kinderen het ergens anders heerlijker vindt dan bij haar thuis. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Maar wat het meisje had beleefd was zo uniek, dat ze het hoe dan ook aan iemand kwijt moest. En zo vertrouwde ze haar vader toe, dat toen ze 'stierf' zoveel heerlijks had ondervonden dat ze voor niets ter wereld weer terug had willen komen. Het bijzondere was nu-afgezien van de ongelooflijke pracht en de eenvoudig fantastische overvloed aan licht en liefde die ons ook door de meeste anderen beschreven wordt-, dat haar broer bij haar was en haar vol liefde en tederheid in zijn armen had gesloten. Toen ze haar vader dat allemaal had verteld, voegde ze er aan toe:'Maar het enige dat ik niet snap is dat ik helemaal geen broertje heb.' Toen schoten haar vader de tranen in de ogen en hij moest haar bekennen dat ze wel degelijk een broer had gehad, maar dat die drie maanden voor haar geboorte was gestorven. Niemand had haar daarover ooit een woord gezegd.
Bron:Over de dood en het leven daarna.
Elisabeth Kübler-Ross
Wanneer het moment van gedaanteverwisseling is aangebroken zullen onze geleiders, engelbewaarders en degenen van wie wij hebben gehouden en die ons al naar het hiernamaals zijn voorgegaan, ons terzijde staan en ons bij onze overgang helpen.
Wanneer je die verandering doormaakt, is er altijd iemand als helper aanwezig.
Een twaalfjarig meisje dat haar moeder niets over haar verrukkelijke ervaring wilde vertellen, omdat geen enkele moeder graag hoort dat een van haar kinderen het ergens anders heerlijker vindt dan bij haar thuis. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Maar wat het meisje had beleefd was zo uniek, dat ze het hoe dan ook aan iemand kwijt moest. En zo vertrouwde ze haar vader toe, dat toen ze 'stierf' zoveel heerlijks had ondervonden dat ze voor niets ter wereld weer terug had willen komen. Het bijzondere was nu-afgezien van de ongelooflijke pracht en de eenvoudig fantastische overvloed aan licht en liefde die ons ook door de meeste anderen beschreven wordt-, dat haar broer bij haar was en haar vol liefde en tederheid in zijn armen had gesloten. Toen ze haar vader dat allemaal had verteld, voegde ze er aan toe:'Maar het enige dat ik niet snap is dat ik helemaal geen broertje heb.' Toen schoten haar vader de tranen in de ogen en hij moest haar bekennen dat ze wel degelijk een broer had gehad, maar dat die drie maanden voor haar geboorte was gestorven. Niemand had haar daarover ooit een woord gezegd.
Bron:Over de dood en het leven daarna.
Elisabeth Kübler-Ross
zondag 2 oktober 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)