dankbaarheid/ Hans Stolp afsluiting

Wij kunnen niet groot genoeg denken over de werkzaamheid van deze kracht. En dus ook niet groot genoeg over het belang van deze onvoorwaardelijke dankbaarheid. Vreemd is deze gedachte wel voor veel mensen; want dankbaarheid is niet iets wat in aardse verhoudingen erg in tel is. Maar voor de geestelijke wereld geldt dat het de stof is waaruit deze wereld is opgebouwd! U als leer zult begrijpen dat we gemakkelijk een heel boek alleen al aan dit thema, dankbaarheid, zouden kunnen wijden. Want dankbaarheid is niet iets, dat je door het lezen van een enkele pagina verwerft,maar waar je een heel leven over doet. Een leven van innerlijke strijd met al die donkere ego-gevoelens die ons in de weg staan om tot deze dankbaarheid te komen: angst,het gevoel tekort gekomen te zijn, miskenning, onzekerheid en ga zo maar door. Maar hoe meer we gaan beseffen, dat het verwerven van dankbaarheid niet alleen iets is dat we voor onszelf doen, maar dat elke stap vooruit op deze weg ook een geschenk is voor de geestelijke wereld, hoe meer wij daardoor de impuls en de bemoediging zullen ontvangen om steeds weer voort te gaan langs deze weg.

Warme groet Jeltje

J.Rulof

6 jaar en brandweerman

Dit zal je misschien raken tot diep in je hart, want het is een fantastisch verhaal! In Phoenix, Arizona, keek een 26‐jarige moeder neer op haar zesjarige zoon, die leed aan terminale leukemie. Hoewel haar hart vol droefheid was, voelde ze zich ook vastbesloten. Zoals elke ouder wenste ze dat haar zoon opgroeide en zijn dromen kon waar maken. Nu was dat niet langer mogelijk. Leukemie zou daar voo r zorgen. Maar ze wilde toch dat de droom van haar zoon vervuld zou worden. Ze nam de hand van haar zoon en vroeg: ‘Billy, dacht jij ooit aan wat je wilde worden als je groot zult zijn? Heb je ooit gedroomd en gewenst wat je met je leven zou willen doen? Mamma, ik wilde altijd brandweerman worden wanneer ik groot ben.’ De moeder glimlachte en zei, ‘Laten we eens zien of we jouw wens in vervulling kunnen laten gaan.’ Die dag nog ging ze naar de lokale branweerkazerne waar ze brandweerman Bob ontmoette, die een hart had zo groot als Phoenix. Ze legde uit wat de laatste wens van haar zoon was en vroeg of het misschien mogelijk was haar zesjarige zoon mee te nemen in een brandweerwagen voor een ritje rond de kazerne. Brandweerman Bob antwoordde: ‘We kunnen beter doen dan dat. Als je zorgt dat je zoon woensdagmorgen om 7 uur klaar staat, maken we hem erebrandweerman voor de hele dag. Hij mag meekomen naar de kazerne, eten met ons, meegaan naar alle oproepen, alles erop en eraan! En als je ons zijn maten geeft, zorgen we voor een echt uniform voor hem, met een echte brandweerhelm – geen speelgoed –met het logo van de Phoenix Brandweer erop, een gele jas zoals wij dragen en rubber laarzen. Ze worden hier in Phoenix gefabriceerd, dus we kunnen ze snel hebben.’ Drie dagen later pikte brandweerman Bob Billy op, deed hem zijn uniform aan en begeleidde hem van zijn ziekenbed naar de wachtende ladderwagen. Billy ging achter in de wagen zitten en reed mee terug naar de kazerne. Hij was in de hemel. Er waren die dag drie oproepen in Phoenix en Billy mocht mee naar alle drie deze oproepen. Hij reed mee in verschillende brandweerwagens, in de ziekenwagen en zelfs in de auto van de commandant. Hij werd ook gefilmd voor het lokale nieuwsprogramma. Nu zijn droom, die hem met alle liefde en aandacht geschonken werd, waarheid geworden was, werd Billy zo diep geraakt, dat hij drie maanden langer leefde dan de dokters voor mogelijk hielden. Op een nacht begonnen zijn vitale functies dramatisch achteruit te gaan en de hoofdzuster in het verpleeghuis voor terminale patiënten, die vond dat niemand eenzaam mocht sterven, begon de familieleden te bellen om naar het ziekenhuis te komen. Toen herinnerde ze zich de dag die Billy doorgebracht had als brandweerman en ze belde de brandweercommandant en vroeg of het mogelijk was een brandweerman in uniform te sturen naar het ziekenhuis om bij Billy te zijn wanneer hij overging naar de overzijde. De commandant antwoordde: ‘We kunnen beter dan dat. We zijn er binnen de vijf minuten. Wilt u me een plezier doen? Wanneer u de sirenes hoort en de zwaailichten ziet, wilt u dan via het omroepsysteem aankondigen dat er geen brand is? Het is de brandweer die een van haar fijnste leden nog eens wil zien. En wilt u het raam van zijn kamer openen? Ongeveer vijf minute later arriveerde een ladderwagen bij het ziekenhuis en schoof de ladder uit tot Billy’s open raam op de derde verdieping ‐‐‐‐‐‐ 16 brandbestrijders klommen via de ladder tot in Billy’s kamer!! Met de toestemming van zijn moeder knuffelden zij hem en vertelden hoeveel ze van hem hielden. Met zijn laatste adem keek Billy op naar de commandant en vroeg: ‘Commandant, ben ik nu een echte brandweerman?’ ‘Billy, dat ben je, en de hoofdcommandant, Jezus, houdt je hand vast,’ zei de commandant. Op deze woorden glimlachte Billy en zei, ‘Ik weet het, Hij houdt mijn hand al de hele dag vast en ik hoorde de de engelen zingen’. Hij sloot zijn ogen voor de laatste keer. Een waar gebeurd verhaal uit het Engels vertaald door Bart van der Meijde

Wind beneathe my wings

dankbaarheid/ Hans Stolp deel 2

Het inspireren van gestorvenen. Het is dus geen geringe kracht die wij met onze dankbaarheid naar de ander toe in beweging brengen! Bovendien, ook als de ander al vanuit het Kamaloka de Lichtwereld is ingegaan, dan nog blijft onze dankbaarheid een geweldige inspirerende kracht voor de verdere weg van de ander door de geestelijke sferen heen . Om het eenvoudig, beeldend, te zeggen: onze dankbaarheid geeft de ander vleugels en stelt haar of hem tot ongehoorde dingen in staat. Zo begeesterend werkt de dankbaarheid die wij de ander toedragen! Maar wanneer we nadenken over onze dankbaarheid als een inspirerende kracht, mogen we beseffen dat deze niet alleen maar betrekking heeft op wat de ander ons tijdens zijn of haar leven op aarde gaf. Die persoonlijke dankbaarheid mag ingebed zijn in een totaalbesef van dankbaarheid: kan ik God dankbaar zijn voor alles wat ik in dit leven te doorleven kreeg en wat ik allemaal mocht meemaken? Kan ik Hem (Haar) dankbaar zijn voor werkelijk alle lotgevallen in mijn leven, de donkere en de lichte, de vrolijke en de verdrietige, de eenzame en gelukkige ervaringen? Kan ik God dankbaar zijn voor de hoogten en diepten van mijn leven? Alweer: het is geen gemakkelijke vraag die wij hier voorgelegd krijgen; het is een vraag waarop wij het antwoord ook niet zomaar ineens kunnen geven. Dat antwoord kan pas rijpen na een jarenlange worsteling met onszelf en met de pijn en de teleurstelling van het leven.Maar als wij uiteindelijk rijpen tot deze onvoorwaardelijke en totale dankbaarheid, dan wordt dat een geestelijke kracht die al onze geliefden’ aan de overkant’ bereikt en inspireert. En die zo, door hen heen, tot een inspirerende kracht wordt voor heel de geestelijke wereld Wordt vervolgd

Warme groet Jeltje

Dankbaarheid/ Hans Stolp deel 1

Het eerste geschenk is onze dankbaarheid. De uiteindelijke vraag die begint op te lichten aan het einde van het bezinningsproces dat begint na het overgaan van een geliefde, is deze: kan ik werkelijk dankbaar zijn voor de rol die de overgegane in mijn leven gespeeld heeft? Kan ik haar of hem dankbaar zijn voo alles wat hij of zij mij te doorleven gaf ? dat betekent dus ook dankbaarheid voor alle moeilijke of pijnlijke ervaringen waarin ik door de ander getrokken werd. Nu is dankbaarheid voor mooie en fijne ervaringen niet moeilijk: zo’n dankbaarheid welt a.h.w. vanzelf in ons hart op. Maar dankbaarheid voor pijnlijke ervaringen is niet vanzelfsprekend. Bitterheid of wrok liggen dan meer voor de hand. En toch gaat het erom dat wij leren inzien dat wij op de een of andere manier die moeilijke en pijnlijke ervaringen nodig hadden- omdat wij anders immers niet zouden zijn uitgegroeid tot de mens die wij nu geworden zijn. Als wij de bitterheid of de wrok te boven komen zijn en oog gekregen hebben voor wat wij dwars door die pijnlijke ervaringen heen mochten leren, dan kan er langzamerhand dankbaarheid groeien, ook voor die hardhandige lessen die wij kennelijk nodig hadden om tot inzicht te komen, Wanneer deze dankbaarheid stap voor stap in ons groeit, wordt dankbaarheid een geestelijke kracht die regelrecht vanuit ons hart naar de ander toestroomt en deze een geweldige impuls geeft bij haar of zijn bezinningsproces in het Kamaloka. Het zal hem of haar zeker helpen om ook zelf, dwars door de teleurstelling heen, toe te groeien naar dankbaarheid. En waar alleen nog maar dankbaarheid is, daar groet de vrede met het voltooide en afgesloten aardse leven en kan dat leven daardoor worden los gelaten. Wordt vervolgd

Warme groet Jeltje

In het hart van mijn gevoel / De kast

Het inspireren van gestorvenen bij haar of zijn weg door de geestelijke wereld.

Lieve lezer, Het inspireren van gestorvenen bij haar of zijn weg door de geestelijke wereld. Tot de grootste geschenken die wij de gestorvenen vanaf de aarde kunnen en mogen meegeven, behoren die van dankbaarheid, van vertrouwen en van een nieuwe gerichtheid op de toekomst. Het zijn deze drie geschenken die het leven en de weg van gestorvene in de geestelijke wereld ingrijpend kunnen bepalen. Daarom wilde ik ze èèn voor èèn gaan overdenken in hun werking aan de hand van een boekje van Hans Stolp, ‘ Leven voorbij de dood’. In de volgende stukken ga ik die voor u hier plaatsen.

Warme groet Jeltje

over mijn lijk

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1293752