Intimiteit bij het sterven.

Lieve lezer, Onlangs mocht ik het boekje ontvangen: Het jaar dat mijn vader stierf van Leo Fijen. Dit is een bijzondere en ontroerende briefwisseling met Anselm Grün. Een aanrader om te lezen. Hier van een stukje, een stukje dat gaat over het moment dat Leo een boekje krijgt over een oude professor en de lessen van het leven. En dit schrijft aan Anselm. Waarin voor mij veel herkenning , zowel bij het sterven van mijn vader als wel bij mijn moeder. Citaat: In dit mooie boekje over de oude professor en de lessen van het leven kwam ik zoveel boeiende zinnen tegen dat ik steeds meer begon te begrijpen van het sterven van mijn vader. Ik las dat de sportjournalist zijn zieke professor voor de eerste keer optilde en vasthield. De Journalist had er geen woorden voor, maar hij voelde wel dat hij in het verschrompelde lijf de kiemen van de dood had gevoeld. Ik vond dat zo herkenbaar.Ik was en ben helemaal geen held in het verzorgen van zieken, maar ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik mijn vader heb opgetild en zijn aangetaste lichaam heb gevoeld. Ik heb daardoor de dood in mijn handen gevoeld en met mijn armen gedragen. En ik had er op dat moment daardoor vrede mee dat hij zou sterven. Ik wenste en bad hem die dood zelfs toe. Het was makkelijker de dood te aanvaarden omdat ik het afsterven letterlijk gevoeld heb. Eindeloos heb ik zijn koude voeten, zijn witte neus en zijn gevoelloze vingers gestreeld. Ik streelde de dood, ik wist in al mijn vezels dat het einde niet ver weg kon zijn. Ik heb dagen in de nabijheid van de naderende dood gezeten. Mijn vader had me gevraagd bij hem te blijven, de resterende tijd met elkaar te delen. Ik heb toen geleerd dat al die uren en dagen de deur naar de intimiteit wagenwijd openzetten. Mijn vader kreeg tijd om afscheid te nemen en die tijd gaf de ruimte om intiemer dan ooit met elkaar te worden. Ik had mijn vader mijn vader nog nooit door de haren gestreeld, ik had nog niet eerder zijn lichaam gestreeld, ik deed het nu allemaal alsof elke beweging en elke intimiteit de laatsten konden zijn. Ik genoot ervan dat ik het kon doen en ik wilde hem de veiligheid en geborgenheid geven die geen woorden meer nodig hebben. Soms dacht ik dat hij het voelde. Er was zelfs èèn moment dat hij me dat duidelijk maakte. De laatste nacht voor zijn sterven leek hij weer uit zijn slaap te ontwaken. Hij kwam omhoog vanuit zijn kussen, opende zijn ogen en keek me seconde lang aan. Dat was ons afscheid, zonder woorden. Einde citaat. Warme groet Jeltje