Intimiteit bij het sterven.

Lieve lezer, Onlangs mocht ik het boekje ontvangen: Het jaar dat mijn vader stierf van Leo Fijen. Dit is een bijzondere en ontroerende briefwisseling met Anselm Grün. Een aanrader om te lezen. Hier van een stukje, een stukje dat gaat over het moment dat Leo een boekje krijgt over een oude professor en de lessen van het leven. En dit schrijft aan Anselm. Waarin voor mij veel herkenning , zowel bij het sterven van mijn vader als wel bij mijn moeder. Citaat: In dit mooie boekje over de oude professor en de lessen van het leven kwam ik zoveel boeiende zinnen tegen dat ik steeds meer begon te begrijpen van het sterven van mijn vader. Ik las dat de sportjournalist zijn zieke professor voor de eerste keer optilde en vasthield. De Journalist had er geen woorden voor, maar hij voelde wel dat hij in het verschrompelde lijf de kiemen van de dood had gevoeld. Ik vond dat zo herkenbaar.Ik was en ben helemaal geen held in het verzorgen van zieken, maar ik ben tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik mijn vader heb opgetild en zijn aangetaste lichaam heb gevoeld. Ik heb daardoor de dood in mijn handen gevoeld en met mijn armen gedragen. En ik had er op dat moment daardoor vrede mee dat hij zou sterven. Ik wenste en bad hem die dood zelfs toe. Het was makkelijker de dood te aanvaarden omdat ik het afsterven letterlijk gevoeld heb. Eindeloos heb ik zijn koude voeten, zijn witte neus en zijn gevoelloze vingers gestreeld. Ik streelde de dood, ik wist in al mijn vezels dat het einde niet ver weg kon zijn. Ik heb dagen in de nabijheid van de naderende dood gezeten. Mijn vader had me gevraagd bij hem te blijven, de resterende tijd met elkaar te delen. Ik heb toen geleerd dat al die uren en dagen de deur naar de intimiteit wagenwijd openzetten. Mijn vader kreeg tijd om afscheid te nemen en die tijd gaf de ruimte om intiemer dan ooit met elkaar te worden. Ik had mijn vader mijn vader nog nooit door de haren gestreeld, ik had nog niet eerder zijn lichaam gestreeld, ik deed het nu allemaal alsof elke beweging en elke intimiteit de laatsten konden zijn. Ik genoot ervan dat ik het kon doen en ik wilde hem de veiligheid en geborgenheid geven die geen woorden meer nodig hebben. Soms dacht ik dat hij het voelde. Er was zelfs èèn moment dat hij me dat duidelijk maakte. De laatste nacht voor zijn sterven leek hij weer uit zijn slaap te ontwaken. Hij kwam omhoog vanuit zijn kussen, opende zijn ogen en keek me seconde lang aan. Dat was ons afscheid, zonder woorden. Einde citaat. Warme groet Jeltje

Liefde wordt niet vernietigd.

dierbare lezer, Liefde wordt niet vernietigd door de dood. Ook onze liefde, de liefde tussen vader en zoon, tussen man en vrouw, tussen kinderen en ouders is sterker dan de dood. Wens u dan ook toe, dat u, als u daar voor mocht komen te staan,welke dierbare dan ook, dat u de engel van oplettendheid toe laat, dat u ieder woord, ieder gebaar zult en mag waarnemen. Dat u de ontmoetingen op nieuwe wijze mag beleven en dat u de woorden spreekt, die u misschien al heel lang had willen zeggen, maar steeds om een bepaalde redenen hebt onderdrukt. Het is werkelijk van groot belang, voor de stervende en voor u dat alles uit gesproken is. Zodat liefde wordt achter gelaten als wel mee gegeven. Heb de moed, durf te delen. Warme groet Jeltje

Begraafplaats Tuplice/ Polen

Deze foto kreeg ik van een kennis die kort geleden naar Polen was geweest. Een impressie van de begraafplaats in het stadje Tuplice

Voor Chris

Vaak denken we eeuwig te leven in deze vorm,ja, een vorm. Toch kan het gebeuren dat je plots tot ontdekking komt dat dat niet zo is. Soms door een schok van een gebeurtenis of overlijden van een dierbaar iemand. Dat je je ineens bedenkt: ' Hee, het leven hangt eigenlijk maar aan een zijden draadje. vanmorgen kwam ik tot ontdekking dat een dierbare was overleden en dit nu pas ontdekte via FB. Hij stond in m'n vrienden lijst maar hij was weinig op FB vandaar dat het niet zo vreemd was dat ik al een hele poos niets had gehoord. 'Toevallig' keek ik vanmorgen even op zijn account en las daar, middels een stukje van zijn vrouw en dochter dat vader,man en opa 23 april was overleden en 1 mei was begraven. Dan schrik je toch wel even, een warm, integer mens. Lieve Chris, vanuit mijn hart plaats ik hier een gedicht van jou. Je altijd grote liefde voor God en zijn schepselen,je Licht, kracht en liefde die je mee gaf voor iedereen, dank je wel. De oudere generatie. Deed jij het wel juist en goed, hebben ze in jou het Licht wel ontmoet ? Vergat je , wat wèrk'lijk het belangrijkste is, en leven ze met een wezenlijk gemis ? Werden je kinderen wel gééstelijk groot, of zijn ze eigenlijk bàng voor de dood ? Maak je geen zorgen, maar bid en 'zend' kracht, geef hen maar over aan goddelijke macht. Ook zij moeten ervaren en leren, zich naar hun Schepper te keren. De weg gaan, die jij ook hebt gelopen, dààr kun je nu slechts op hopen. Wanneer dan kind'ren worden geboren, laat JIJ het die kind'ren dan horen. Vertel hen vol liefde jouw levensverhalen over hoge bergen en door diepe dalen. Spreek hen van Liefde, Kracht en ook Licht. Maak 't hen bekend en geef hen zicht. Chris.© Warme groet Jeltje

Sterven, Overgaan,

STERVEN Sterven, overgaan. Daar gaat t toch om, dat allerlaatste moment. Wat is dan in ons verwezenlijkt, werkelijk tot inzicht en begrip geworden, tot innerlijke realiteit? Niet alle gedachtespinsels maar echt wat we dan zijn, onze pure innerlijke waarheid van dat moment. Die afstemming nemen we mee naar de andere kant. Eerst is er nog n voorfase van verwerking, en uiteindelijk ook wel confrontatie met alles wat we hier gedaan hebben. En wat is dan werkelijk belangrijk, van wat we hier gedaan hebben? Wat blijft er over? Is niet vooral belangrijk dat we oprecht waren in ons pad. Ook in onze pijn en verwarring. De durf om te zien te proeven wat is, durven kwetsbaar te zijn, en te veranderen waar nodig. Open zijn voor de inwerking van dat Andere. Durven loslaten, overgeven. Wat als, je ineens uit dit leven wordt weggerukt, door n ongeluk? Wat heb je dan in jezelf verwezenlijkt. Wat is jouw innerlijke levende werkelijkheid in dit nu? Ben je klaar om te gaan, om over te gaan? Ben je klaar voor de dood? Is t niet belangrijk om er elk moment voor klaar te zijn. Te weten dat je alles gedaan hebt om puur te zijn, eerlijk te zijn. Durven te zien/voelen wat is. Durven verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf. Durven te luisteren naar t Geweten, het Eeuwige Weten. Dat je echt alles in t reine hebt met wat gebeurde in t verleden. Of alles binnen je mogelijkheden gedaan hebt om dit in het reine te brengen. Dat er niets meer leeft aan onuitgesproken woorden, verwijten, oordeel, verzet naar wie dan ook. Dat je echt vrij staat, in dit nu. vrij bent van het verleden en elk moment kunt gaan, als je tijd gekomen is. Kagib