Als je kind sterft, Hans Stolp

Tekst "Als je kind sterft..." Als je kind sterft, stort je wereld in. Hoe moet je nu verder? En waar is je kind nu? Is er een weg aan de overkant van de dood, of is de dood het einde?Voor veel ouders houdt de dood van hun kind het begin in van een zoektocht naar een antwoord op de vraag: wat is de dood? Betekent de dood echt het einde, of is er leven voorbij de dood? Veel ouders beginnen daar van binnenuit, een antwoord op die vraagt te ontdekken: dat de dood niet alleen een einde is,maar tegelijk een nieuw begin. Het begin van een levensweg in de geestelijke werelden. Hun kind, zo ontdekken zij, reist allereerst door de lagere geestelijke werelden (de etherische en astrale) om uiteindelijk thuis te komen in de wereld van het licht. Voor veel ouders is het ook een grote ontdekking om te lezen of te horen dat hun kind ook daar, in de geestelijke wereld, hun blijvende liefde nodig heeft als stimulans en bemoediging op die weg naar zijn tehuis in de lichtwereld. En dit inzicht sluit meestal naadloos aan bij wat de ouders innerlijk zelf ook ervaren: dat er een blijvende band is en dat de dood aan waarachtige liefde geen einde kan maken. Omdat liefde eeuwig is. En dus sturen zij die stille kracht van hun liefde naar hun kind die hen is voorgegaan. Heel gericht en heel bewust sturen zij het de warmte van hun hart. Bovendien leren zij hun kind ook nog drie andere geschenken te geven. Allereerst de dankbaarheid voor wat hun kind hun bij zijn leven heeft gegeven en voor wat het voor hen heeft betekend. Want dankbaarheid, aan een ander opgedragen, kan een geschenk zijn. Vervolgens sturen de ouders hun kind het vertrouwen dat zowel dat kind in de geestelijke wereld als zijzelf hier op aarde geleid en gedragen worden, ook in het dragen en verwerken en van de pijn, van het gemis en bij het loslaten. Want vertrouwen, aan een ander opgedragen, kan een geschenk zijn. En tenslotte leren de ouders hun kind een bemoediging toe te zenden: durf gerust je eiden weg te gaan, daar, aan de overkant, je kunt het! Want ook bemoediging kan een geschenk zijn.Dankbaarheid, vertrouwen en bemoediging: drie onmisbare geschenken voor ieder kind dat de ouders voorgaat en eerder dan de ouders terugkeert naar huis. Maar het grootste geschenk dat de ouders ook dan aan hun kind kunnen en mogen geven is hun blijvende liefde. Want liefde is de grootste, de sterkste en de mooiste kracht in het heelal. Liefde sterft nooit! En liefde werkt in alle werelden en over alle grenzen heen. Hans Stolp

Herinneringen, Kagib

Onze laatste rustplaats, eindigend op de begraafplaats. Maar meer en meer worden we verast. Zijn we door de dood verrast? We verhuizen naar een andere plaats van bestemming. De as blijft achter in een urn. De as blijft achter voor hen die achter bliijven. Vasthoudend aan de herinnering, hoe de dierbare was voor hij of zij wegging. Deze herinnering houdt vast, waardoor we niet verder kunnen of willen gaan. Slechts terug willen draaien het bestaan. Een intens verdriet, maar ook dierbare herinneringen, voor hij of zij die men achter liet. Er zijn foto's, tekstjes opgeschreven, uit liefde, vol liefde, door hen die achter bleven. Onverwelkbare bloemenpracht. En zo wordt er nog heel veel aan de overledene gedacht. Er is een gemis. Een verlangen dat alles anders is. Alles anders zou zijn, soms een niet te dragen pijn. En stil staat daar de urn, de steen onbeweeglijk. Er komt niemand terug, ze zijn meegenomen door de wind. En het leven gaat door, hier, maar ook daar. Want het Plan van God is nog lang niet klaar. Niemand is uit het leven gestapt, ze zijn slechts uit hun jasje gestapt. En de wind waait. En de bladeren laten los, worden weer een met de aarde. Waaruit zich eens de eerste boom openbaarde. Uit deze overgave ontstaat ooit weer eens heel bos. Rust in vrede, staat op elke steen. Maar wie heeft de vrede gevonden. Wie heeft de vrede binnenin gevonden? Wiens ziel is niet ten diepste geschonden. Voor ieder van ons, is vroeg of laat een plaats bereid. Maar wie is er op dat moment werkelijk bereid? Wie voelt dan diep van binnen, ja het is werkelijk mijn tijd? De tijd om naar een andere wereld te gaan. Ten diepste doorgrond hebbende het bestaan. Wie is dan werkelijk klaar om te gaan? Rust zacht, dierbare mens. Maar alles zal anders zijn dan je verwacht. Kagib

Warme groet Jeltje

Overpeinzingen, Mar cus Aurelius Antoninus

overpeinzingen: 14. Zelfs indien het uw bestemming is om drie-duizend jaar te leven, of zelfs dertigduizend jaar, blijf u dan evenwel herinneren dat niemand een ander leven verliest dan dat wat hij op dat moment heeft. Het langste leven komt dus op hetzelfde neer als het kortste. Want het moment van nu is voor allen gelijk en wat we verliezen is niet van ons; het blijkt dus een zeer kort moment te zijn waarvan wij afstand doen. Niemand immers kanvan het verleden of van de toekomst afstand doen. Want hoe kan iemand verliezen wat hij niet bezit? Wij moeten dus deze twee dingen in gedachten houden: Het ene is dat alles er in de eeuwigheid hetzelfde uitziet en zich steeds herhaalt en dat het dus niet uitmaakt of iemand de dingen ziet in een tijdvak van honderd jaar, van tweehonderd jaar of in de oneindigheid. Het andere is dat zowel hij die zeer lang leeft als hij die zeer jong sterft, beiden van hetzelfde afstand doen. Een mens kan slechts van het heden beroofd worden, want dat is het enige wat hij bezit; wat hij niet bezit, kan hij niet verliezen.

Warme groet Jeltje

Loslaten

Warme groet