Verzet of overgave.

VERZET OF OVERGAVE Niet iedereen die een groot verlies meemaakt ervaart ook dit ontwaken, dit opgeven van de identificatie met vorm. Sommige mensen scheppen meteen een sterk mentaal beeld of een gedachtevorm waarin ze zichzelf zien als slachtoffer - van de omstandigheden, van andere mensen of van God. Met deze gedachtevorm en de emoties die hij opwekt, zoals woede, wrok, zelfmedelijden enz., identificeren ze zich heel sterk en zo neemt hij de plaats in van alle identificaties die door het verlies zijn verdwenen. Met andere woorden, het ego vindt snel een nieuwe vorm. Het feit dat dit nieuwe ego diep ongelukkig is kan het ego niet zoveel schelen, zolang het een identiteit heeft, goed of slecht. Dit nieuwe ego is meer samengetrokken, star en ondoordringbaar dan het oude. Bij elk tragisch verlies geef je mee of verzet je je. Sommige mensen worden bitter of heel boos, andere worden meedogend, wijs en liefdevol. Meegeven betekent innerlijke aanvaarding van wat is. Je staat open voor het leven. Verzet is een je innerlijk samentrekken, een verharding van de schil van het ego. Je bent gesloten. Wat voor actie je onderneemt in een toestand van innerlijk verzet (wat we ook negativiteit zouden kunnen noemen), schept meer uiterlijk verzet, en dan staat het heelal niet aan jouw kant en is het leven niet behulpzaam. Als de luiken gesloten zijn, kan het zonlicht niet binnenkomen. Als je innerlijk meegeeft, als je je overgeeft, gaat er een nieuwe dimensie van bewustzijn open. Als het mogelijk of noodzakelijk is in actie te komen, zal wat je doet afgestemd zijn op het geheel en steun krijgen van een creatieve intelligentie, het ongeconditioneerde bewustzijn waar je in een toestand van innerlijke openheid een mee wordt. De omstandigheden en mensen worden dan behulpzaam en werken mee. Het toeval werkt mee. Als het niet mogelijk is iets te doen, rust je in de vrede en innerlijke stilte die samengaan met overgave. Je rust in God. Eckhart Tolle

warme groet Jeltje

Loslaten. H.Stolp

Loslaten Loslaten wat je lief en dierbaar is, loslaten naar wie je hart uitging, je doet het niet ineens. Het is als het gaan van een lange, lange weg. Een weg, geplaveid met herinneringen, met beelden van weleer en met emoties, diep en scherp. Al gaande ga je stap voor stap zien, hoe het was, ècht was. Je leert zien voorbij de buitenkant, je ziet het verborgen patroon, het hoe, waarom. Je ziet wat de ander toen bewoog, je ziet, wat je toén, in het verleden niet kon zien, omdat je er nog middenin stond, deel was van het geheel. Maar nu bij elke stap de afstand groeit, nu ga je zien, begrijpen, aanvaarden. Zo groeit het inzicht in wat was. En pas wanneer je alles hebt gezien, doorvoeld, wanneer je hebt begrepen hoe het was, ècht was, wanneer de tranen zijn gegaan, pas dán, eindelijk dan, kun je de deur van het verleden sluiten. en ben je vrij en open voor wat al zolang naar je toe wil komen: een nieuwe toekomst. Hans Stolp

Warme groet Jeltje